Recensie: Witte huizen RECENSIE

Recensie: Witte Huizen – Amy Bloom

Witte huizen, de vijfde roman van auteur Amy Bloom vertelt over de uitzonderlijke vriendschap tussen First Lady Eleanor Roosevelt en verslaggeefster Lorena ‘Hick’ Hickok. Het is 1932 en de iets flinkere journaliste Hickok heeft de opdracht gekregen om van de presidentiële campagne van Franklin Roosevelt verslag te leggen. De verslaggeefster neemt haar intrek in het Witte Huis, in de kamer naast die van de First Lady. De twee vrouwen zijn elkaars tegenpolen, afkomstig uit verschillende milieus en opgegroeid met verschillende opvattingen. Toch vinden ze in elkaar een geestverwante en de liefde voor elkaar gaat in eerste instantie verder dan vriendschap.

De historische roman Witte huizen draait om twee fenomenale vrouwelijke persoonlijkheden. Nog decennia na haar overlijden blijft Eleanor Roosevelt een van de meest intrigerende vrouwen uit de geschiedenis. Ze diende vele vrouwen die voorstander zijn van verandering tot inspiratie, maar bleef tegelijkertijd gesloten over haar persoonlijke leven. Dit is dan meteen ook een van de grote aantrekkingskrachten van dit boek. Ook Lorena Hickok was een vooraanstaand verslaggeefster in de Verenigde Staten. Beide vrouwen hadden een sterke persoonlijkheid, maar waar Hickok opgroeide in het armoedige South Dakota, komt Eleanor uit gegoede kringen.

De roman is gebaseerd op ruim drieduizend brieven die beide vrouwen gedurende drie decennia met elkaar uitwisselden en waarin hun liefdesrelatie tot uiting komt. Toch is Witte huizen uitgegeven als historische fictie, wat auteur Amy Bloom de ruimte gaf om elementen uit het verhaal verder uit te diepen en tot de verbeelding van de lezer te laten spreken. Zo kan zij de tegenstellingen tussen arm en rijk verder uitdiepen, maar ook gedetailleerdere beschrijvingen geven dan uit de brieven te halen valt. Een voorbeeld is het verhaal dat Hickok vertelde over hoe haar opleiding startte in een trein, dat nauwkeurig en geloofwaardig wordt neergezet.

Amy Bloom laat beide vrouwelijke personages even sterk naar voren komen en verdoezelt nergens de minder goede karaktertrekken of uitspraken die de vrouwen over elkaar hebben geschreven. Bloom schrijft hiermee een overtuigend verhaal die menig lezer aan de bladzijdes gekluisterd houdt. Haar observaties en bewoordingen zijn mooi en tevens scherp. De verhaallijn vordert op sommige punten wat traag, maar doet geenszins af aan het verhaal. Witte huizen vertelt met name een mooi liefdesverhaal die een bijzondere kijk geeft op de geschiedenis van het Witte Huis en een vriendschap met First Lady Roosevelt in het bijzonder. De roman is fascinerend, ontroerend en stemt tot nadenken.

Recensie: Witte Huizen – Amy Bloom