Recensie: De dood bedriegt in Napels RECENSIE

Recensie: De dood bedriegt in Napels – Maurizio De Giovanni

In het Napels van de jaren ’30 is er een oude vrouw vermoord op erg wrede wijze. Commisaris Ricciardi en brigadier Maione gaan op onderzoek uit. Dankzij Ricciardi’s gave om de doden te zien, komen ze op verschillende sporen terecht die kunnen leiden naar de eventuele dader. Maar het leven blijft niet stilstaan in deze stad. In de tussentijd gebeurt er nog heel veel meer.

Dit boek was redelijk zwak voor een thriller. Veel spannende momenten die je de adem benamen en je verhinderde om het boek neer te zetten waren er niet. Door de korte hoofdstukjes was het erg gemakkelijk om het boek aan de kant te leggen en het daar een tijdje te laten liggen vooraleer het weer op te pakken. En hoewel er wel raadsels in het boek zitten, wordt het pas tegen de laatste vijftig pagina’s spannend en lijk je als lezer een beetje buiten het verhaal te staan. Je krijgt namelijk niet echt de kans om zelf mee te denken en te zoeken naar de dader.

Met zijn ellenlange lijst personages, ben je al snel de draad kwijt in De dood bedriegt in Napels. We lezen op z’n minst uit tien verschillende standpunten en in het begin zien we niet echt het verband tussen hen allemaal. Tegen het einde wordt dit wel wat duidelijker, maar het is toch wel een beetje een afknapper. We lezen vanuit drie verschillende personen op één pagina die in eerste instantie niets met elkaar te maken hebben en door de Italiaanse namen is het soms al moeilijk te volgen over wie het nu eigenlijk gaat. Het geeft de impressie dat we allemaal verschillende verhaaltjes aan het lezen zijn en zo zijn we de rode draad van het boek een beetje kwijt.

Nog een bizar iets aan De dood bedriegt in Napels is het af en toe veranderen van vertelperspectief. We lezen grotendeels uit de personele hij/zij-verteller, maar soms switcht Maurizio De Giovanni naar een ik-perspectief of zelfs een je-perspectief en dat zonder echt een goede reden. Heel verwarrend voor de lezen en ook dit haalt je een beetje uit het verhaal.

Wat Maurizio wel goed gedaan heeft is de sfeer in Napels uit de jaren ’30 neerzetten. Je voelt dat de mensen zich anders gedragen dan nu. Hij beschrijft mooi het verschil tussen arm en rijk en hoe belangrijk mensen hun reputatie vinden. Ook is het duidelijk dat hij zelf uit Napels afkomstig is. De schrijver gebruikt heel veel straatnamen, maar dat geeft een persoonlijkere touch aan het boek en dat hebben we wel nodig.

Om het zo realistisch mogelijk aan die tijd te houden, wilt Maurizio De Giovanni duidelijk maken dat politiewerk in die tijd allesbehalve spannend was. Hij beschrijft dit zelfs letterlijk in zijn boek. Misschien had hij van dit aspect een beetje moeten afstappen en dan was het hele verhaal al een stuk spannender geworden. Jammer wel, want voor de rest is De dood bedriegt in Napels een mooi en duidelijk beschreven boek.

Recensie: De dood bedriegt in Napels – Maurizio De Giovanni