Recensie: Zeven perfecte dagen RECENSIE

Recensie: Zeven perfecte dagen – Rosie Walsh

Zeven perfecte dagen volgt Sarah, die zeven perfecte dagen mag doorbrengen met Eddie. Na die zeven dagen is ze er zeker van: Eddie is haar grote liefde en hij denkt hetzelfde over haar. Eddie moet na die dagen op reis en hij belooft te bellen, maar hij laat niets van zich horen. Sarah maakt zich zorgen, ze denkt dat er iets met hem gebeurd is. Langzamerhand komt Sarah er achter wat er aan de hand is met Eddie en waarom hij niets meer van zich laat horen. Tot haar grote schik is Sarah zelf de oorzaak van dit alles.

Rosie Walsh is bekend van haar korte verhalen. Zeven perfecte dagen is haar tweede boek en werd eerder uitgegeven als ebook per hoofdstuk. De inspiratie voor dit boek haalde ze uit het verhaal van een vriendin, die dezelfde beginsituatie meemaakte als Sarah. Dit zette haar gedachten in werking en er ontvouwde zich een heel nieuw verhaal.

Het verhaal is onderverdeeld in drie delen. Het eerste deel is geschreven vanuit Sarah en we beleven met haar de zeven perfecte dagen. Dit deel is rustig en gemoedelijk. Walsh laat ons wennen aan het verhaal en aan haar schrijfstijl. In dit deel wordt er ook aandacht geschonken aan het verleden van Sarah en Eddie door middel van kleine flashbacks. Ze heeft een bijzondere manier van personages introduceren: binnen weinig tijd zijn Sarah en Eddie zo vertrouwd, dat het niet erg is dat ze veel bijpersonages in het verhaal stopt. Ze heeft oog voor de karaktertrekken van de bijpersonages en ze zet ze neer alsof ze bijna net zo belangrijk zijn als de hoofdpersonages. Het verhaal wordt er rijk en levendig van.

Het valt meteen op dat de schrijfstijl van Walsh luchtig en humoristisch is. Ook al is het verhaal niet geschreven als komedie, het schemert meteen door dat Walsh dit eerste deel als een vrolijke noot wil bestempelen. Dit maakt het ook geloofwaardiger. Het is misschien lastig te begrijpen dat Sarah en Eddie elkaar in zeven dagen zó veel zien en elkaar daardoor zo goed leren kennen, maar het komt niet over als een stalker-situatie of als iets wat compleet verzonnen is. Het lijkt alsof het mij en ieder ander ook elk moment kan overkomen.

Vanaf het tweede deel komt er spanning in het verhaal, veel spanning. De zeven dagen zijn om en Eddie is weg. Zonder iets weg te geven over het plot, kan alleen maar gezegd worden dat niets is wat het lijkt. Het verhaal leest als een trein en het is onmogelijk om het boek, wat zo van toon veranderd is, neer te leggen. Er lijkt weinig meer over van het romantische en lieflijke van het eerste deel en dat is verfrissend en verrassend.

Het tweede deel eindigt met een cliffhanger, wat eigenlijk een slechte keus is geweest voor het boek. In het derde deel, waarin de spanning enorm inzakt, wordt die cliffhanger veel te laat uitgewerkt, waardoor het gevoel van door te willen lezen wegebt. Het verhaal zakt in, maar het voordeel is dat je door de eerdere delen wel wilt weten hoe het verhaal afloopt. Uiteindelijk is het toch de moeite waard om het verhaal uit te lezen.

Zeven perfecte dagen lijkt een typische, dertien-in-een-dozijn roman, maar niets is minder waar. Door de enorme wending is het verhaal uniek en krijgt het een hele nieuwe dimensie: van alleen een roman naar een verhaal met veel meer spanning. Rosie Walsh heeft een verhaal neergepend wat je nog lang bij zal blijven. Het enige minpunt is het einde, wat niet goed uitgedacht lijkt te zijn. Verder helpt de schrijfstijl en de bijzondere manier van personages neerzetten voor een levendig verhaal. Een aanrader voor de lezers die iets meer zoeken in een roman.

Recensie: Zeven perfecte dagen – Rosie Walsh