Recensie: De tweelingparadox RECENSIE

Recensie: De tweelingparadox – Nowelle Barnhoorn

Het verhaal: Thomas en Mathis groeien op in een idyllische, landerige omgeving. Als eeneiige tweeling begrijpen ze elkaar woordeloos en hebben ze geen andere speelkameraden nodig. Maar naarmate ze ouder worden, tekenen ook de verschillen tussen hen zich steeds duidelijker af. Mathis groeit uit tot een grote, fitte vent maar Thomas blijft klein, spastisch en gebonden aan zijn bed en rolstoel. Terwijl Thomas het grootste deel van de dag op bed ligt, trekt Mathis als fotograaf de wijde wereld in. Terwijl Mathis op zijn reis geconfronteerd wordt met de verplichtingen die hij tegenover zijn broer voelt, is Thomas op zichzelf aangewezen.

Nowelle Barnhoorn heeft met De Tweelingparadox, een prachtig boek geschreven over de liefde en verbondenheid zoals die vaak bestaat tussen tweelingen. De Tweelingparadox is daarmee een emotioneel verhaal, geschreven uit het oogpunt van Mathis. Hij schrijft het verhaal aan iemand, maar je komt pas in de laatste hoofdstukken erachter aan wie hij zijn verhaal doet. Nowelle Barnhoorn heeft het verhaal zo geschreven, alsof het een biografie is geschreven door Mathis over het leven van hem en zijn broer Thomas. Dat is erg knap gedaan. Het is alsof Mathis alles van zich afschrijft en dit nodig heeft om zijn onmacht tegenover Thomas, van wie hij zielsveel houdt, te begrijpen. Door zich los te maken van het leven thuis, waar Thomas liefdevol verzorgd wordt door zijn moeder, probeert hij een leven op te bouwen met in zijn achterhoofd dat Thomas niets van de wereld zal kunnen zien. Door veel foto’s te maken en deze naar Thomas te sturen, laat hij hem meegenieten van wat er in de wereld te zien is.

Je leest over het opgroeien van de twee broers van kleins af aan, zonder vader, maar met een zeer krachtige moeder en oma die beiden proberen de jongens een zo normaal mogelijk gezinsleven te geven. Dat dit bemoeilijkt wordt doordat Thomas zwaar gehandicapt is, spreekt voor zich. Dat ze ook nog in een klein dorp komen te wonen, waar iedereen elkaar kent en ze als buitenstaanders worden beschouwd, mede doordat de jongens een Franse vader hebben en daardoor een licht getint uiterlijk, helpt niet echt mee om te integreren. Mathis wordt zich vanaf de puberteit steeds meer bewust van de verschillen tussen hem en zijn broer, waar hij het in zijn verdere leven steeds moeilijker mee krijgt. Nowelle Barnhoorn beschrijft met een erg goed inlevingsvermogen de boosheid en verscheurdheid van Mathis. Hij wil graag bij zijn broer zijn, maar zich er ook van losweken en een normaal leven leiden. Maar hij voelt zich zó met Thomas verbonden, dat hij merkt dat hij niet zonder hem wil en kán zijn en gaandeweg komt hij erachter hoeveel dat ze eigenlijk op elkaar lijken.

De Tweelingparadox is een ware emotionele rollercoaster. Ontroerend, eerlijk, grappig, maar ook confronterend. Kortom: Lezen!

Recensie: De tweelingparadox – Nowelle Barnhoorn