Recensie: MEG RECENSIE

Recensie: MEG – Steve Alten

Op de bodem van de zee, waar het daglicht nooit komt, wacht de hel. De ondertitel van het boek voorspelt een spannend verhaal. 

MEG van Steve Alten werd voor het eerst uitgegeven in 1997 en was toen een echte cultklassieker. In 2018 draait de gelijknamige film in de bioscoop en werd het boek opnieuw uitgegeven in een passende filmeditie. Voor deze filmeditie zijn het korte verhaal MEG: de Oorsprong en het originele boek samengevoegd.

MEG vertelt het verhaal over professor Jonas Taylor, diepzeevaarder en paleontoloog. Voor een geheim project van de Amerikaanse Marine daalt hij met twee onderzoekers af in de Marianentrog, de diepst bekende plaats in de oceaan. In de diepte komt Taylor oog in oog te staan met een enorme haai en raakt hij ervan overtuigd dat dit de prehistorische Megalodonhaai is. Niemand geloofd Taylor, maar hij weet zeker wat hij gezien heeft. De golven van de zee kleuren langzaam rood en alles wijst erop dat Taylor best wel eens gelijk zou kunnen hebben. 

Qua onderwerp is MEG geen vernieuwend boek. In 1974 maakte de wereld al kennis met Jaws, de zomer van de witte haai, een bloederig boek geschreven door Peter Benchley. MEG daarentegen is bij vlagen bloederig en is meer een psychologische thriller. Het draait meer om de zoektocht naar de Megalodonhaai en de motieven en gevoelens van de personages die zich met de Megalodonhaai bezig houden en haar daardoor terugbrengen naar het oppervlaktewater en een ramp ontketenen. 

Het boek wisselt tussen de diverse verhaallijnen die spelen rondom de Megalodon. Op deze manier wordt het verhaal vertelt vanuit het oogpunt van diverse personages die op deze manier goed uitgewerkt worden. Hun motieven en gedachten rondom de Megalodonhaai en de andere personages worden goed inzichtelijk gemaakt. 

De personages wisselen nog wel eens van kant. Personages die eerder goedwillend zijn worden door gebeurtenissen in het boek kwaadwillend. Andersom gebeurt dit niet. De kwaadwillende personages zijn dommer in hun handelen en komen overal mee weg. De goede personages moeten beduidend meer moeite doen. De emoties van de personages zijn vrij kinderlijk te noemen. Binnen hun beweegredenen is ‘elkaar het licht in de ogen niet gunnen’ en egoïsme een terugkerend thema. 

MEG is een boek wat een vlotte leeservaring biedt en door de verschillende personages en gedachten rondom de Megalodonhaai je ondanks de clichés geboeid houdt van begin tot eind.

Recensie: MEG – Steve Alten