Recensie: Leeuwen wekken RECENSIE

Recensie: Leeuwen wekken – Ayelet Gundar-Goshen

In Leeuwen wekken van Ayelet Gundar-Goshen staat het leven van neurochirurg Etan Green centraal. Hij werkte onder de befaamde professor Zakai, totdat hij een corruptieschandaal aan het licht probeerde te brengen. De directeur van het ziekenhuis plaatste hem voor straf over naar een ziekenhuis in de Negev-woestijn, ver van de grote stad. Het is juist deze woestijn die het leven van Etan nog verder op zijn kop zet, als hij daar midden in de nacht een man aanrijdt en hem achterlaat. Deze beslissing heeft vergaande gevolgen die telkens weer dezelfde vraag oproepen: Wat zou ík hebben gedaan?

Etan Green is een lastig personage om je in te kunnen verplaatsen. Aan de ene kant is hij een elitaire arts en aan de andere kant wordt hij verteerd door schuldgevoel na het ongeluk. Daarbij komen ook nog eens zijn moeiteloze leugens en zijn fascinatie met de dood. Hij probeert zo goed mogelijk voor zijn vrouw Liat en hun zoontjes te zorgen, maar lukt dat hem wel? Hij weet zich immers alle tekortkomingen van zijn eigen ouders nog glashelder voor de geest te halen. Een gecompliceerde man die je gedurende het hele verhaal blijft boeien.

Een ander intrigerend hoofdpersoon is Sirqit, de koningin van de woestijn die Etan dwingt een stroom aan zieke vluchtelingen van medische hulp te voorzien. In het begin lijkt Sirqit niet veel meer dan een koelbloedige weduwe op zoek naar wraak, maar het wordt steeds duidelijker dat gruwelijke gebeurtenissen haar hebben gemaakt tot wie ze is.

Niet zo heel sterk vond ik de ellenlange pagina’s vol overpeinzingen van de verschillende hoofdpersonen. Natuurlijk wordt er in Leeuwen wekken een moreel vraagstuk aan de kaak gesteld, maar er worden ook heel veel gedachten beschreven die geen toevoeging zijn voor het verhaal. Ze halen eerder het tempo eruit. Daarnaast is het boek doorspekt met filosofische uitspraken zoals ‘Ik weet het niet meer is dood en begraven’ en ‘De hele nacht bleven zijn innerlijke leeuwen brullen.’ Voor mij is het allemaal wat veel, een ander vindt het misschien geweldig. Al denk ik wel dat (een deel van) de kracht van dit soort uitspraken bij de vertaling van Hebreeuws naar Nederlands verloren is gegaan.

Een ander centraal thema in Leeuwen wekken is de relatie tussen mensen. De relatie tussen twee echtgenoten, tussen een professor en zijn leerling, tussen de wettelijke bewoners en de illegalen. Dit thema is heel interessant, maar had wat mij betreft nog iets meer uitgewerkt kunnen worden. Het duurt bijvoorbeeld erg lang voordat Liat in de gaten krijgt dat er iets mis is, wat op het eerste gezicht erg onwaarschijnlijk is als je in hetzelfde huis woont en samen twee kinderen opvoedt.

Ayelet Gundar-Goshen ontziet ons niet en maakt dingen absoluut niet mooier dan dat ze zijn. Taferelen zoals diefstal, mishandeling en verkrachting zijn aan de orde van de dag. De schamele positie van vluchtelingen en van vrouwen in het bijzonder - ‘de angst in de ogen van je vrouw kwijtraken was iets anders’ - wordt keihard weergegeven. Waarschuwing: je leest dit boek regelmatig met gebalde vuisten. Maar je leest het wél uit. 

Recensie: Leeuwen wekken – Ayelet Gundar-Goshen