Recensie: Mijn kinderjaren in de provence RECENSIE

Recensie: Mijn kinderjaren in de Provence – Marcel Pagnol

In Mijn kinderjaren in de Provence vertelt Marcel Pagnol over de avonturen die hij beleefde in het zomerhuisje van zijn familie begin de 19de eeuw. Pagnol was toen een jongen van negen jaar en zo wordt het verhaal ook vertelt door de ogen van een jonge jongen. Voor een kind van die leeftijd is alles natuurlijk fascinerend, alles een ontdekking en zo ook voor Marcel. Toen hij dacht dat baby's uit de navel kwamen en dat ze vrouwen openknopen om de baby er uit te halen, heb ik toch wel even hardop moeten lachen. Marcel vertelt over zijn gezin, de kilometers lange wandelingen die ze moesten maken langs het kanaal naar het treinstation bepakt met voedsel en huishoudelijke spullen. En over zijn tijd in de Provence. Waar die meestal te vinden was in de heuvels samen met zijn beste vriend Lili. Voor Marcel is Lili een nuttige vriend om te hebben, hij is namelijk thuis in de wildernis en hij leert Marcel alles wat die weet.

Het duurde wel even voordat ik in het verhaal zat, voornamelijk omdat het eerste gedeelte wordt gebruik om de achtergrond van de personages te introduceren. Maar zodra Marcel ze weg begon te vinden op het platteland, begon Mijn kinderjaren in de Provence echt interessant te worden. De beschrijvingen waren goed, hij schrijft over de 19de eeuw en het leven in Frankrijk op het platteland. En hij weet deze tijd en regio echt tot leven te wekken. Wat minder was aan dit boek, waren de stukken over de jacht op dieren en het stuk waar hij en zijn broer zich amuseren in de tuin door insecten te martelen. Ik realiseer me natuurlijk wel dat het begin de 19de eeuw was en even iets thuis laten bezorgen toen geen optie was. Maar dat het pagina's lang over de jacht gaat, stoorde mij nogal.

Pagnol weet in Mijn kinderjaren in de Provence de gevoelens van een kind tijdens de zomer prachtig neer te zetten, avontuur, nieuwsgierigheid en plezier in de buitenlucht. Maar ook de keerzijde van deze gevoelens zijn vastgelegd, het besef dat de zomer voorbij is en ze terug moet keren naar de stad om een nieuw schooljaar te beginnen. Een gevoel die de meeste lezers wel zullen herkennen en je zit dan ook snel terug te denken aan je eigen jeugdherinneringen en aan de gevoelens die je had in de richting van het gedrag van je ouders.

Mijn kinderjaren in de Provence is een ontroerend, intrigerend en fascinerend boek, die liefde en genegenheid uitstraalt. De kwetsbaarheid van de jeugd zal bij de meeste lezers een snaar raken. Kortom is het een fantastisch levendig verslag van de kinderjaren van Marcel Pagnol, die stof tot nadenken geeft. Wat altijd een goed teken is van een goed boek.

Recensie: Mijn kinderjaren in de Provence – Marcel Pagnol