Recensie: Moordspel RECENSIE

Recensie: Moordspel – James Patterson

James Pattersons Moordspel is een toevoeging aan de lange reeks van boeken die deze Amerikaanse auteur inmiddels geschreven heeft.

Er is een seriemoordenaar actief in de straten van Manhattan. Zijn slachtoffers lijken totaal willekeurig te zijn, het enige wat hen verbindt is de speelkaart die de moordenaar bij hen achterlaat. De kaart lijkt steeds te verwijzen naar zijn volgende doel. De moordenaar, die al snel De Dealer wordt genoemd, houdt de politie gevangen in een verlammend gokspel dat door de hele stad wordt gevolgd. Inspecteur Elizabeth Needham, die het onderzoek leidt, blijkt een onverwacht volhardende tegenstander, en ze vindt haar bondgenoot in professor Dylan Reinhart. Samen moeten zij het verband vinden tussen de slachtoffers voor De Dealer zijn laatste kaart uit handen geeft.

James Patterson is al jaren lang een zeer succesvolle thrillerauteur, met bestsellers op zijn naam, die ook verfilmd zijn, zoals ‘Kiss the Girls’ en ‘Along came the Spider’. Boeken uit de Alex Cross serie, met Morgan Freeman in de hoofdrol. Patterson is dus geen kleine jongen op dit gebied. De laatste jaren schrijft hij echter voornamelijk commerciële thrillers en dan vaak ook nog met een co-auteur. Moordspel is geschreven samen met Howard Roughan.

Dit heeft tot gevolg dat James Pattersons eens gedetailleerde goed in elkaar zittende boeken inmiddels behoorlijk zwakker en zeker minder gedetailleerd zijn. Het lijkt wel alsof Patterson een plot en een clou heeft aangeleverd en Roughan daarmee mocht gaan stoeien. Het levert zeker een vermakelijke thriller op. Lekker vlot geschreven met sprankelende dialogen. De ik-figuur: professor Dylan Reinhart laat de lezer toe in zijn innerlijke gedachten wereld en dat is leuk om te lezen.

De hoofdstukken zijn kort, krachtig en velen eindigen met een soort cliffhanger, die in het volgende hoofdstuk uitgewerkt wordt. Dat houdt de vaart erin. Voor een ieder die niet echt diep doordenkt, is het werkelijk een lekker snel-weglees-boek.

Heerlijk om zo tussendoor te lezen. Echter als je er over na gaat denken, merk ik dat het plot toch een beetje rammelt.

Een beurshandelaar wordt op een gruwelijke manier vermoord en de politie vindt een speelkaart op het lichaam. De burgemeester van New York staat voor nieuwe verkiezingen en kan geen onrust in de stad gebruiken. Om een reden die later pas duidelijk wordt, zet hij een vrouwelijke detective op de zaak, Elizabeth Needham en hij dwingt haar de Yale professor Dylan Reinhart erbij te halen. Reinhart is professor in de criminologie en psychologie. Dit omdat een bekende krantencolumnist Allen Grimes een boek geschreven door Reinhart heeft ontvangen van de moordenaar en Reinhart zogenaamd ook een slachtoffer zou kunnen worden.

Er is dan eigenlijk nog helemaal niet bekend dat de moordenaar een seriemoordenaar is. maar dat wordt bij het volgende slachtoffer inderdaad wel duidelijk. De speelkaarten blijken te verwijzen naar het volgende slachtoffer. De politie kan met de beste wil ter wereld de connectie tussen de slachtoffers niet vinden, maar dan blijkt Reinhart ineens een interessant verleden bij de CIA te hebben en hij kent een superhacker, die al gauw de connectie gevonden heeft. Dat is een lekker geriefelijke oplossing.

Echter in aanmerking genomen dat Patterson en Roughan van Dylan Reinhart ook nog een homo hebben gemaakt, getrouwd met een man genaamd Tracy, beiden nog maar in de dertig en bezig met de adoptie van een kindje; dan is het CIA verhaal weer niet geheel aannemelijk. Waar heeft die goede man in hemelsnaam de tijd vandaan gehaald om een secret agent te zijn; te studeren voor twee studies en ondertussen al professor op Yale te zijn? Oh, en een boek te schrijven natuurlijk, want daar draait het een beetje om.

In zijn boek noemt Reinhart het de Permissie theorie. Moordenaars hebben altijd wel een reden voor de moord en geven zichzelf als het ware permissie voor de moord. En er zijn twee soorten seriemoordenaars volgens Reinhart: zij die gepakt willen worden en zij die niets liever dan gepakt willen worden. Als echter de slachtoffers en de daden niet gelinkt aan elkaar zijn, dan is het motief voor de moorden, simpelweg de daad van het moorden zelf.

Daar hadden Patterson en Roughan het dan ook eigenlijk bij moeten laten. In het voorstukje ‘Notitie #1’ lees je ook dat de moordenaar van de daad geniet. In plaats daarvan worden alle slachtoffers alsnog aan elkaar gelinkt en blijkt er een soort wraakcomplot achter te zitten. Het motief voor die wraak maakt van de dader een beetje een verongelijkt pruilend persoon en dat strookt weer niet met de gruwelijke daden. Beetje ver gezocht om op die manier wraak te nemen, vooral als die wraak niet eens geheel voltooid wordt. Maar let wel, dat is het enige jammere aan het boek.

De interactie tussen Elizabeth Needham en Dylan Reinhart is leuk. Doet een beetje denken aan de tv serie ‘Castle’ en het zou me niet verbazen als Patterson nog meer boeken zal gaan schrijven over dit duo. Het verhaal is op zich zoals al gezegd heel vermakelijk en vlot geschreven en dus geef ik James Pattersons Moordspel toch 4 hartjes.

Recensie: Moordspel – James Patterson