Recensie: De laatste zomer RECENSIE

Recensie: De laatste zomer – Rebecka Edgren Aldén

De Zweedse Rebecka Edgren Aldén maakte in 2009 haar debuut met een non-fictie boek. Voordat ze begon met schrijven, was ze werkzaam als journalist. In 2013 werd haar eerste thriller, Den åttonde Dödssynden, uitgebracht. Dit boek werd door Cargo vertaald en uitgegeven als De Achtste Doodzonde. Haar tweede thriller, Och Blomstren Dö, werd in 2018 uitgegeven als De Laatste Zomer, eveneens door Cargo.

Gloria gaat met haar kersverse vriend Adam naar het luxe familiehuis van zijn familie. Vroeger kwam Gloria daar ook, omdat haar moeder met een paar vriendinnen een commune voor vrouwen had opgericht. Ze is er echter al twintig jaar niet meer geweest. De ontmoeting met haar nieuwe schoonfamilie gaat wat stroef en ze wordt meteen herkend als 'het commune-meisje'. Vastbesloten om zich niet te laten kennen en te genieten van haar vakantie op het prachtige eiland, doet Gloria mee met de familieverplichtingen. Als ze op een dag gaat wandelen met de hond van Kalle en Maria, haar zwager en schoonzus, vindt ze een lijk. Het lichaam is netjes neergelegd, heeft een boeket in haar handen en er is een sjaal over haar gezicht gedrapeerd...

De schrijfstijl van Aldén is simpel en gedetailleerd, zonder vervelend te worden. Haar beeldende manier van vertellen zorgt ervoor dat je je al snel op het Zweedse eiland begeeft, waar het verhaal van De Laatste Zomer zich afspeelt. Wel is er een opvallend foutje in het boek geslopen. Karl, de broer van Adam, wordt met regelmaat Kalle genoemd. Op zich geen heel vreemde vertaling of keuze als koosnaampje, maar omdat Kalle de eerste keer uit het niets wordt genoemd, is het even puzzelen geblazen. Hopelijk wordt dit foutje in een herdruk opgelost.

Gloria is een pittige tante die weet wat ze wil en haar standpunten ook duidelijk uit. Ze heeft duidelijk haar hart op haar tong. Haar indiscrete gedrag wekt gevoelens op bij de lezer, want je hoopt dat ze haar mond eens houdt voordat ze wat zegt. Gloria is duidelijk aanwezig en hierdoor lijkt het er wat op alsof de andere personages slechts bijrollen mogen hebben. Dit is jammer, want er zijn genoeg personages die meer uitdieping hadden mogen krijgen. 

Het verleden wordt op een mooie, maar trage manier uitgeschreven. Geleidelijk komen we steeds meer te weten wat het eiland voor de huidige bewoners betekent, maar ook leren we dingen over het verleden. Belangrijk zijn de onderlinge banden van de bewoners van het eiland. Soms draaft Aldén net wat te ver door met de informatie die we te verwerken krijgen en hierdoor worden sommige stukken saai. Gelukkig hebben de personages genoeg intriges die we ontdekken, maar toch zijn ze niet bevredigend genoeg. De actie blijft teveel sluimeren en van spanning is weinig sprake. Toch zorgt de schrijfstijl er voor dat je door blijft lezen, omdat deze je in het verhaal trekt.

De Laatste Zomer is een aanrader voor mensen die op een lijzige en gedetailleerde manier meer over familiedrama's te weten willen komen en die spanning niet zo zeer op de eerste plaats zoeken.

Recensie: De laatste zomer – Rebecka Edgren Aldén