Recensie: Het meisje zonder naam RECENSIE

Recensie: Het meisje zonder naam – Diney Costeloe

Het is 1939 en dat waar de 13-jarige Lisa zo bang voor was, gaat toch gebeuren: ze moet naar Londen en laat daarmee haar familie in Duitsland achter. Haar moeder weet een plek op het Kindertransport te bemachtigen en zo belandt Lisa in Londen. Ze spreekt de taal niet en komt terecht in een pleeggezin. Langzaam begint ze een band op te bouwen met haar pleegouders en haar nieuw gemaakte vrienden leren haar Engels. Maar tijdens een luchtaanval ontploft een bom vlakbij Lisa en ze raakt bewusteloos. Wanneer ze wakker wordt heeft ze geen idee meer wie ze is en tot overmaat van ramp denken haar pleegouders dat ze is omgekomen.

Het meisje zonder naam, geschreven door Diney Costeloe, is er eentje die je bezig houdt. Niemand, zeker een meisje van nog maar 13 jaar oud, zou zulke dingen mee moeten maken. Als lezer ben je geïntrigeerd door haar verhaal en hoop je net zo zeer als het meisje zelf op een goede afloop. De schrijfster is goed in het verweven van een aantal verrassingen. Zo zie je bepaalde dingen niet aankomen, wat het boek interessant maakt.

De schrijfstijl van Diney Costeloe is prettig, maar soms iets aan de simpele kant. Dit was geen storende factor, maar het boek zou ook makkelijk te lezen kunnen zijn voor iemand in het begin van zijn of haar tienerjaren. Desalniettemin zorgt de schrijfster er wel voor dat je een goed beeld kunt schetsen van wat er allemaal gebeurt om Lisa heen. Het boek telt 494 pagina’s, maar er is geen moment waarop het verhaal moeilijk behapbaar is of juist te sloom aanvoelt.

Langzaamaan lees je hoe Lisa, die haar geheugen kwijt is, verandert in Charlotte en hoe ze de oorlog meemaakt. Jaren verstrijken en hartverscheurende momenten, zoals tijdens een Wereldoorlog niet te vermijden zijn, komen aan bod, maar echt de diepte gaat Diney Costeloe niet in met haar karakters. Tijdens het lezen van een boek is het fijn om je aan een of meerdere karakters te binden, om te bepalen of je iemand leuk vindt – of juist niet. Maar dat bleef tijdens het lezen van Het meisje zonder naam een beetje uit. Als lezer krijg je te weinig mee van iemands karakter om echt een mening over iemand te vormen. Je krijgt niet echt een kijkje in iemands hoofd, ook niet in dat van Lisa. Wel leer je het meisje goed genoeg kennen om net als haar hoop te hebben dat het goed zal komen.

Het meisje zonder naam is een origineel verhaal dat vlot, maar soms ook ietwat simpel is geschreven. De karakterontwikkelingen in dit boek laten wat te wensen over, maar toch kun je niet anders dan dit boek verder lezen en hopen op een happy end.

Recensie: Het meisje zonder naam – Diney Costeloe