Recensie: Ik kan je bijna aanraken RECENSIE

Recensie: Ik kan je bijna aanraken – Colleen Oakley

Laat je niet leiden door de roze kaft waardoor je zou kunnen denken dat Ik kan je bijna aanraken een chicklit is: dat is niet het geval! Het gaat hier echt meer om een roman, met ernstige thema’s. Zo hebben de dood, straatvrees, scheiding, hoogbegaafdheid, trauma, er niet bij horen, familieproblemen en geldproblemen allemaal een rol in dit boek. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het belangrijkste onderwerp: de zeldzame allergie die hoofdpersoon Jubilee heeft voor menselijke huidcellen. Een eenzame aandoening, die er haar leven lang ook voor zorgde dat anderen haar maar raar vonden.

In Ik kan je bijna aanraken leren we Jubilee kennen als ze al heel lang niet meer buiten is geweest. Ze vindt het een sport om alles vanuit haar luie stoel en in pyjama te regelen en dat lukt haar heel goed. Haar moeder komt te overlijden, maar het lukt Jubilee niet om naar haar begrafenis te gaan: na al die tijd binnen te zijn geweest durft ze niet meer naar buiten. Als blijkt dat de financiële consequenties van dat overlijden zich opstapelen, moet Jubilee die zware stap echter toch zetten. Om te voorkomen dat gas, licht en internet worden afgesloten zal ze toch echt een baan moeten zoeken. Als solliciteren op thuiswerk geen succes wordt, kan ze niet anders dan zich buitenshuis te begeven. En dat is eng, want als iemand haar aanraakt kan dat dodelijk zijn voor Jubilee.

Leuk voor het verhaal is dat Jubilee een baan vindt in een bibliotheek. Op die manier is er in het verhaal ruimte gecreëerd om de liefde voor boeken een bijrolletje te geven, en die liefde voelen we natuurlijk allemaal met haar mee.

Afwisselend met de hoofdstukken over Jubilee, zijn er hoofdstukken over de andere hoofdpersoon: Eric. Kort gescheiden, net verhuisd, en adoptievader van de briljante, bijzondere maar niet heel sociale Aja. In het begin kennen Eric en Jubilee elkaar nog niet, maar als Jubilee Aja uit het water redt verandert dat. Gaandeweg het verhaal leren ze elkaar steeds beter kennen. Maar ja… lukt het om samen iets op te bouwen als je elkaar nooit kan aanraken?

Ondanks de nogal pittige onderwerpen, is het schrijfster Colleen Oakley wel goed gelukt om het zo luchtig mogelijk te houden. De personages hebben zelfspot, en zijn zo beschreven dat het makkelijk wordt om je in hen in te leven. De afwisseling van perspectief houdt het verhaal levendig en de schrijfstijl is vloeiend. De spanningsboog is sterk genoeg om je door te laten lezen, je wilt graag weten hoe alle personages zich ontwikkelen. Vooral Jubilee maakt grote sprongen in haar ontwikkeling omdat ze zich noodgedwongen moet transformeren in een zelfstandige onafhankelijke vrouw, ondanks haar ziekte. Natuurlijk wil je als lezer graag volgen hoe het uiteindelijk met hen afloopt.

En dat brengt ons dan ook bij de reden dat Ik kan je bijna aanraken 3 hartjes heeft gekregen in plaats van 4: de afloop van het verhaal. Dat wijkt eigenlijk af van de toon van de rest van het boek. Waar het verhaal steeds soms zelfs pijnlijk realistisch is gebleven, is het einde dat juist niet. Het lijkt alsof het einde van het boek een soort ondergeschoven kindje is, alsof er geen tijd meer over was om dat de aandacht te geven die het verdiende. Desalniettemin is dit boek wel een aanrader!

Recensie: Ik kan je bijna aanraken – Colleen Oakley