Recensie: Wachten op Noora RECENSIE

Recensie: Wachten op Noora – Golnaz Hashemzadeh Bonde

Wanneer Nahid te horen krijgt dat ze kanker in vergevorderd stadium heeft, kijkt ze terug op haar leven. Haar kindertijd in Iran is zorgeloos, maar daar maakt de gewelddadige revolutie een einde aan. Zij en haar toekomstige man Masood nemen Nahid’s jongste zus Noora mee naar een demonstratie en daar verliezen ze elkaar in het strijdgewoel uit het oog. Na deze dag wordt niets meer hetzelfde.
Nahid en Masood moeten alles achterlaten en vluchten naar Zweden. Ze bouwen daar hun leven op, samen met hun dochter Aram. Een leven dat in niets lijkt op de dromen die Nahid had toen ze jong was.

Het verhaal van Wachten op Noora vertoont parallellen met het leven van de schrijfster. Golnaz Hashemzadeh Bonde is op jonge leeftijd vanuit Iran naar Zweden gekomen, samen met haar ouders.
De Iraanse cultuur die ze her en der aanstipt doorheen het boek voelt authentiek aan. Nergens wordt er specifiek de nadruk op gelegd, maar toch voel je de breuk in identiteit waar het hoofdpersonage Nahid mee worstelt na de vlucht uit haar geboorteland.

In Wachten op Noora spat de verbittering van het hoofdpersonage van elke bladzijde af. Dat zorgt ervoor dat je als lezer een beetje aan ‘ellende-moeheid’ gaat lijden en dat staat toch wat in de weg van het leesplezier. Het begin en het einde van het boek zijn net door deze emoties erg sterk, maar er had wat meer ‘emotionele variatie’ aanwezig mogen zijn. Toch laat het boek je niet los en zeker niet onberoerd.

Het hoofdpersonage Nahid is erg complex. Ze wil gekoesterd worden door haar vriendinnen en, het allerbelangrijkste, door haar dochter Aram. De relatie tussen deze twee vrouwen is turbulent en dat wordt uitvoerig gedemonstreerd. Ze stoten elkaar af en ze trekken elkaar daarna weer aan. Daarbij is Aram de passieve factor die het initiatief bij Nahid legt, wat weer tot frustratie van die laatste leidt. Deze situaties geven de lezer stof tot nadenken en het is erg moeilijk om de personages niet te veroordelen voor hun daden. Nahid lijkt soms wel een speelbal van al haar emoties, waarbij woede vaak de boventoon voert en dat leidt ertoe dat je als lezer geneigd bent om haar geen warm hart toe te dragen.

De korte hoofdstukken geven telkens een kleine adempauze tijdens het lezen. De intensiteit die je als lezer voelt wordt daarmee wat doorbroken en  dat is in dit geval positief.

De stijl van Golnaz Hashemzadeh Bonde is eenvoudig, maar wel erg pakkend. De woorden raken en blijven nazinderen. De kracht zit erin dat het allemaal beschreven wordt zonder veel ophef. Alsof het zo bij jezelf kan gebeuren.

Wachten op Noora is een emotioneel verhaal dat zichzelf met momenten wat in de weg zit door de boventoon van verbittering en woede. De auteur is er wel in geslaagd om een boek te schrijven dat je als lezer zal bijblijven, maar het is natuurlijk ook prettig om een boek met plezier te lezen. Toch is het een sterk verhaal en belicht het een paar elementen die in andere boeken misschien te weinig aan bod komen. Vertwijfeling over het leven en angst voor de dood zijn moeilijke onderwerpen en komen in dit boek wel mooi naar voren.

Recensie: Wachten op Noora – Golnaz Hashemzadeh Bonde