Recensie: Sluipwesp RECENSIE

Recensie: Sluipwesp – Annerieke de Vries

De doden verzorgen in een mortuarium. Het lijkt een luguber beroep, maar Maud Van Weegen vindt er haar rust in. Ze geniet ervan om de mensen mooier te maken voor hun laatste afscheid. Die rust wordt ruw verstoord als ze een bekende moet afleggen en daarmee haar hele verleden weer oprakelt. Zal ze haar zoontje uit de greep van haar ex kunnen wrikken zonder dat ze er zelf opnieuw aan onderdoor gaat? En hoe makkelijk geven de doden hun geheimen prijs? Doet Maud er niet beter aan om deze geheimen te laten rusten?

De titel van het boek, Sluipwep, verdient zeker wat aandacht. Wat is een sluipwesp eigenlijk? Het is een grote familie van insecten, die als parasitoïde leven van andere insecten. De eitjes worden in de larven of poppen van de andere insecten afgezet en eten hun gastheer van binnenuit op. In het boek kan je dit fenomeen verbinden aan het personage van Derek, de ex-man van Maud. Hij voedt zich met haar angst en onzekerheid en doet er alles aan om dit tot een maximum te verhogen.

Wespen nemen ook letterlijk in het verhaal een prominente rol in. Die duiken naarmate het verhaal vordert steeds vaker op en zorgen ook voor de beslissende knal aan het einde van het boek. De angst en het gevaar dat ze vertegenwoordigen, in combinatie met de titel, zorgt voor een originele tint van deze thriller.

Het bijzondere beroep van het hoofdpersonage geeft Sluipwesp een eigen sfeer. Door de scènes in het mortuarium kom je als lezer bijna tot rust. Je kan de tederheid die Maud gebruikt bij het verzorgen van de doden bijna voelen. In schril contrast daarmee staat haar fragiele mentale toestand. Beeldt ze zich het gevaar in? Of wordt de situatie inderdaad steeds gevaarlijker voor haar?

De proloog heeft een stevig psychologisch tintje en dat blijft doorheen het hele boek voelbaar. Het mysterie rond de dood van Sjoerd en de angst voor haar ex-man, zorgen ervoor dat Maud helemaal in de war is. Als lezer wil je heel graag in haar hoofd kunnen kijken, maar daar steekt schrijfster Annerieke de Vries een stokje voor. Ze geeft net niet genoeg prijs. Je weet als lezer eigenlijk helemaal niets en moet geduldig wachten op de informatie die mondjesmaat wordt gegeven.

De schrijfstijl zorgt ervoor dat er momenten van rust in Sluipwesp zitten. De beschrijvingen zorgen ervoor dat je je als lezer een goede voorstelling kan maken van waar Maud zich bevindt. Daar zit tevens een valkuil, want zo voelt het op sommige momenten meer als een roman dan als een thriller. Er zit zeker mysterie in het boek, maar de snelheid wordt soms helemaal uit het boek gehaald. Een paar spannende scènes kunnen dat niet helemaal goed maken.

De plot zelf is goed uitgezet, maar de verhaallijn van Sjoerd roept toch meer verwachtingen op dan dat ze uiteindelijk kan inlossen. Het einde voelt gehaast en daardoor ook wat ongeloofwaardig. Dat is jammer, want daardoor heb je na het dichtslaan van het boek een licht teleurgesteld gevoel. Alsof er toch meer in had gezeten.

Alles op een rij zettend is Sluipwesp een mooi debuut dat de lezer zeker weet te boeien. Maud is een interessant hoofdpersonage en je leeft als lezer helemaal mee met haar. De verwachtingen die doorheen het boek gecreëerd worden, kunnen niet helemaal worden ingelost aan het einde en dat zorgt voor een kleine teleurstelling. Toch is het overheersende gevoel na het dichtslaan niet negatief. Een volgend boek van Annerieke de Vries kan met een sterker einde hoge punten scoren, want schrijven kan ze wel!

Recensie: Sluipwesp – Annerieke de Vries