Recensie: Trobi RECENSIE

Recensie: Trobi – Brian Elstak

Trobi pikt de draad op waar Tori stopte. De mensenkinderen Cel, Bones en Zi hebben net, met behulp van Croc, het gevecht gewonnen van de Babybende, maar in het strijdgewoel zijn ze wel de tijgerklauw verloren. De draak Lennox had deze bijzondere klauw aan Cel in bewaring gegeven. De klauw heeft nog steeds de kracht van honderd tijgers. De kracht van Djenghis, aan wie de klauw toebehoorde. Het is dus belangrijk dat de kinderen de klauw terug in handen krijgen en ondertussen de prijs die op hun hoofd staat ook proberen ongedaan maken.

Brian Elstak slaagt er toch weer in, na Tori, om ook Trobi een geheel eigen gevoel mee te geven. Waar Tori in samenwerking met Karin Amatmoekrim was geschreven, heeft op dit boek Esther Duysker een stempel gedrukt. De combinatie van een verhalenverteller en beeldend kunstenaar met een scenarist en toneelschrijfster levert (opnieuw) een bijzonder product op.  Een boek dat moeilijk te vergelijken is met andere boeken. Als lezer word je ondergedompeld in een andere wereld en dat bewerkstelligt Elstak door verschillende technieken.  

De schrijfstijl past prima bij het type verhaal dat er wordt verteld. De sfeer van een legende, een sprookje wordt opgeroepen. Er worden geen lange, moeilijk leesbare zinnen gebruikt. Krachtige, fantasievolle en eenduidige taal voert de boventoon. De kleuren die aan de eigennamen worden gegeven zorgen ervoor dat deze bij het scannen van een bladzijde, er echt uitspringen. Het geeft de tekst in ieder geval een apart uitzicht. Voor de lezer kan dit een hulp óf een irritatie zijn. Verschillende tinten zorgen voor onderscheid tussen de verschillende namen.

Naast de kleurrijke woorden, zit er ook veel dynamiek in de illustraties. Het zijn geen statische uitbeeldingen van de tekst, maar vaak geven de illustraties de tekst een exta dimensie. Vooral de paginavullende tekeningen geven door middel van hun kleur, een bepaald gevoel weer. Dreigend, afstandelijk of mysterieus, maar soms ook ontroerend en nostalgisch.

De stijl is doorheen het hele boek vergelijkbaar, maar de techniek varieert van illustratie tot illustratie. Schilder- en tekentechniek wisselen elkaar af en zelfs binnen de technieken zit er veel afwisseling met kleur en materiaal. Het zorgt voor een erg gevarieerd geheel.

Niet alleen de manier waarop het boek vormgegeven is, maar ook het verhaal zelf én de personages zorgen ervoor dat je als lezer graag wil doorlezen. Er is plaats voor spanning en actie, maar ook de kracht van vriendschap en familie komen aan bod. Een compleet verhaal, waar je ook zonder het voorgaande boek gelezen te hebben, volledig van kunt genieten. Het open einde doet geen afbreuk aan de afronding van het verhaal, maar zorgt er gewoon voor dat er ruimte is om een vervolg te laten aansluiten op Trobi.

Cel, Bones en Zi zijn gebaseerd op de kinderen van Elstak en dat merk je tijdens het lezen. Ze kunnen zo uit het boek stappen en naast je op de bank komen zitten. Ze voelen aan als echte kinderen, met elk hun eigen zwakheden en sterktes. Het mooie is de samenwerking tussen hen. Ze vullen elkaar aan.

Trobi zorgt er voor dat je als lezer erg benieuwd wordt naar wat Elstak nog meer uit zijn mouw zal schudden. Er lijkt genoeg inspiratie te zitten om de verhalen rond Cel, Bones en Zi interessant te houden en er zit al een hint verstopt voor de titel van het volgende deel. Lees je graag jeugdliteratuur en ken je deze auteur nog niet? Breng daar dan snel verandering in, want het is absoluut een unieke ervaring.

Recensie: Trobi – Brian Elstak