Recensie: Zeven keer vallen, acht keer opstaan RECENSIE

Recensie: Zeven keer vallen, acht keer opstaan – Naoki Higashida

Zeven keer vallen, acht keer opstaan is geschreven voor de autistische Naoki Higashida. Deze vierentwintigjarige man heeft een ernstige vorm van autisme, waarbij hij niet in staat is tot spreken. In Zeven keer vallen, acht keer opstaan schrijft Higashida korte hoofdstukken over hoe hij het leven ervaart. Deze korte verhalen heeft hij geschreven op een letterbord, dit is ook de manier waarop hij communiceert. De beschrijvingen gaan over de meest dagelijkse gebeurtenissen, maar dan geschreven met de blik van een autistische man. Zo beschrijft hij bijvoorbeeld een regenbui, waarin hij uitlegt dat het geluid, de voorspelling en de daadwerkelijk vallende regendruppels voor hem nauwelijks met elkaar te maken hebben.

Het voorwoord in Zeven keer vallen, acht keer op staan is geschreven door David Mitchell. Deze Britse komiek heeft zelf een autistische zoon. Met zijn invoelende opening bereid hij de lezer goed voor op wat te komen staat. Naoki Higashida schept een compleet ander beeld van autisme. Waar we meestal de overtuiging hebben dat mensen met autisme niet kunnen invoelen in anderen en dat zij niet in staat zijn tot abstract denken. Dit boek staat echter vol van sensitieve inzichten in het menselijk bestaan. David Mitchell is prachtig in staat dat in te leiden, en hij weet daarmee ook meteen de vraagtekens over deze auteur voor te zijn.

Eén van mijn favoriete hoofdstukken is een interview dat door de daklozenkrant van Japan bij Naoki Higashida is afgenomen. In dit zogenaamde alfabet-interview worden hem 26 vragen gesteld. Deze zijn zowel opgesteld door de verkopers van de krant als door de redacteuren. Op doodgewone vragen zoals “maak je wel eens ruzie”, geeft Higashida magische, diepzinnige antwoorden. Deze man, die niet tot spreken in staat is, heeft een prachtige blik op de wereld die in staat is tot denken aan te zetten.

Een onderwerp dat regelmatig terugkomt in de verschillende hoofdstukken is de normale mensen versus zij met een speciale behoefte. De auteur is in staat om ‘de normale mens’ op soepele wijze op hun plek te zetten over onderwerpen als neerkijken op zij die meer ondersteuning nodig hebben. Aan de andere kant bekrachtigt hij ‘zij met de speciale behoeften’ op een heldere manier. Zo schrijft hij bijvoorbeeld “U hoeft zich absoluut niet te schamen omdat uw ‘zo goed mogelijk’ en ‘uw best’ er anders uitzien dan die van anderen”. Dit soort simpele, maar sterke boodschappen laat hij geregeld terugkomen in het boek. Met zijn gebrek aan winnen of succes, versterkt hij dit soort woorden.

Zeven keer vallen, acht keer opstaan is een bijzonder boek geschreven door een jonge man met non-verbaal autisme. Hoewel hij niet verbaal kan communiceren heeft hij een prachtige blik op de wereld. Soms heel bijzonder, zoals zijn blik op een regenbui. Op andere momenten bijzonder krachtig en emotioneel. Het verhaal bestaat uit een aantal korte columnachtige stukken, aangevuld met wat gedichten en een interview. Een bijzonder kijken in autisme, op een heel andere manier dan andere bronnen dat laten zien. 

Recensie: Zeven keer vallen, acht keer opstaan – Naoki Higashida