Recensie: We zijn hier niet in China RECENSIE

Recensie: We zijn hier niet in China – Sylvia Witteman

Ook na vele columnbundels blijft het beslist geweldig om de nieuwste van Sylvia Witteman te lezen. Maar eerlijk is eerlijk: dit keer vier hartjes in plaats van vijf, omdat er met We zijn hier niet in China net iets minder te lachen viel dan met haar voorgangers. Iets minder, maar toch nog genoeg!

Het blijft bewonderenswaardig hoe mevrouw Witteman een column ziet in zo’n beetje alle alledaagse situaties. Observeren en verwonderen zijn twee van haar grote talenten en de basis van al haar columns. En dan moet het natuurlijk nog zó verwoord worden dat het voelt alsof je er zelf bij was en er keihard om moest lachen. Het lijkt ook wel alsof de schrijfster óveral in Amsterdam geregeld aanwaait, alleen maar om stof voor columns op te pikken. Musea, supermarkten, kleine winkeltjes, markten, de Amsterdamse straten, vakantieoorden, het openbaar vervoer, de Blokker, de Hema, de Action, en zelfs in Sint Petersburg... Sylvia komt overal. Het thema in We zijn hier niet in China is tragiek. Geen grote tragische situaties, maar juist het kleinere leed wordt dit keer beschreven.

De schrijfstijl in deze columnbundels is consistent: net als vorige edities is de schrijfstijl eenvoudig te volgen (met hier en daar een ‘duur woord’ en heel beschrijvend. Details over locatie, mede-aanwezigen, eventuele conversaties en wat er verder zoal te zien, ruiken, horen en voelen valt worden uitvoerig vastgelegd. Wat helpt, zijn bijnamen. Een meisje met een knalroze ski-jack en een lang en slank postuur wordt de rest van de column Flamingo genoemd. Je ziet het allemaal zo voor je. De humor bij de columns van Sylvia Witteman zit verscholen in een combinatie van eenvoudige en ‘duurdere’ woorden en dan voorál in de bijvoeglijke naamwoorden, zoals galopperende gigabytes in mijn hoofd (bij koorts).

Groenteboeren die hun best doen vriendelijk te zijn tegen buitenlandse klanten, voor wie een aardig woord terug zeggen teveel gevraagd is. Foute vakantieparken. Een dakloos kledingrek. Het overlijden van de mevrouw van de 002-telefoonlijn. De synthetische haarimplantaten van barbies. Het opvoeden van schattige kuikentjes om ze vervolgens bij het diner op je bord terug te vinden. Water van restaurantkwaliteit. Ziek zijn en wakker worden met honger, maar niets in huis hebben. Te dure Zwitserse vakanties. Eindelijk die spinnenwebben weghalen, om te ontdekken dat die een vlek op het plafond achterlaten die er nooit meer uitgaat. Door de opkomst van vegetarisch eten nauwelijks meer een kroket bij de Febo durven bestellen. Een kind dat niet in staat blijkt te zijn om een brief te versturen. Kortom, tragiek dus. Misschien is dat thema ook wel de reden dat de tranen bij We zijn hier niet in China ietsje minder vaak over je wangen rollen van het lachen.

Daarvoor krijg je echter wel iets terug: herkenning. Sylvia Witteman schrijft op wat vele anderen ook zien en denken, maar misschien niet onder woorden kunnen of durven brengen. Maar al te vaak na het lezen van één van haar columns zingt er zo’n gedachte door je hoofd als: ‘Dat dus!’ of ‘Zij snapt het!”.

Recensie: We zijn hier niet in China – Sylvia Witteman