Recensie: De laatste missie RECENSIE

Recensie: De laatste missie – Michael Grant

Michael Grants De laatste missie is het slotdeel van de reeks “The Frontlines”, voorafgegaan door ‘In de voorste linie’ en ‘De lange weg’.

Normandië. 6 juni 1944. D-day. Moed, opoffering en angst hebben Rio, Frangie en Rainy door de strijd in Noord-Afrika en Sicilië geloodst, maar de weg naar huis is nog lang. Hun belangrijkste gevecht moet nog komen: de strijd op leven en dood op het verraderlijke zand van Omaha Beach. Na alles wat ze hebben meegemaakt, zijn ze bepaald geen groentjes meer. Andere jonge soldaten zoeken nu steun bij hen, maar wat valt er nog te redden in deze verschrikking? Nu komt het eropaan. De drie vrouwen moeten een manier zien te vinden om hun laatste missie tot een zo goed mogelijk einde te brengen door vast te blijven houden aan dat kleine beetje geloof in de menselijkheid dat hun nog rest.

Michael Grant komt uit een militair gezin en weet dus van de hoed en de rand en bovendien heeft hij terdege onderzoek gedaan naar de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Achterin het boek vind je als lezer dan ook een verklarende woordenlijst, maar heel uniek deze keer met foto’s.

Michael Grants Frontlines serie is in zoverre uniek, dat het het verhaal vertelt van drie vrouwen gedurende de Tweede Wereld oorlog, wat niet abnormaal is, maar in zijn verhalen laat hij vrouwen in actieve dienst meevechten op de slagvelden en dat had in werkelijkheid in die tijd nooit plaats kunnen vinden. De tijdsgeest in die tijd was heel anders dan tegenwoordig. Vrouwen kwamen niet meevechten op het slagveld. Wél waren er vrouwen in dienst van de diverse legers, maar ze deden ondersteunend werk; verzorgende taken of inderdaad ze zaten bij de geheime diensten. Michael Grant wil met zijn vrouwelijke hoofdpersonages de verschillen tussen vroeger en nu duidelijker naar voren laten komen. Aan de hand van de belevenissen van de vrouwen lezen wij over racisme; discriminatie; verzuiling; het achterstellen van vrouwen en antisemitisme.

En er is één duidelijke conclusie die naar voren komt: oorlog is keihard en een hel op aarde! Dit mag gewoon nooit meer gebeuren!

Helaas luistert het menselijke ras niet echt goed naar zulke boodschappen en ook dat laat Michael Grant wel naar voren komen. De Korea oorlog wordt genoemd en als lezer kun je alle daarna volgende oorlogen, zoals de Golfoorlog ook wel invullen. In de moderne oorlogen hebben we immers wel vrouwelijke soldaten die actief meevechten op de slagvelden…

De hoofdpersonen hebben in de eerste boeken niet echt veel contact met elkaar, hun belevenissen raken elkaar en dan gaan ze weer hun eigen weg, komen weer bij elkaar enzovoorts. In De Laatste missie verbindt Michael Grant hun geschiedenissen meer met elkaar, omdat het allemaal te maken heeft met het feit dat de Amerikanen meevochten om Europa te bevrijden en eigenlijk de hoofdrol pakten, te beginnen met de bloedige landing op Omaha Beach en Utah Beach in Normandië. Daarna volgen we hen dwars door Europa, zelfs tot aan de concentratiekampen, die natuurlijk een enorme shock teweeg brengen.

Een anonieme dagboekschrijver, wiens dagboek notities door alle boeken heen ons een stuk wijzer maken over de gebeurtenissen, de gevoelens en gedachten, verbinden alles losse stukjes weer min of meer met elkaar. Pas in dit laatste deel komt de lezer achter de identiteit van de dagboekschrijver.

Ik moet bekennen dat ik niet echt weg was van de vorige twee boeken. Ik vind de setting niet passen bij de tijdsgeest van toen. Juist de rol van de vrouwen in die tijd, toen zij de werkzaamheden van de mannen moesten overnemen omdat die in actieve dienst vochten, heeft voor emancipatie van de vrouwen gezorgd. Michael Grant had iedere oorlog of slagveld in de tegenwoordige tijd kunnen kiezen om hetzelfde soort verhalen te vertellen, mét vrouwelijke soldaten, die tegenwoordig wel meevechten in diverse legers. Er zijn namelijk ook tegenwoordig nog precies dezelfde misstanden als vroeger in vele delen van de wereld, inclusief in Amerika zelf! Het heeft immers tot ver in de jaren 1980 geduurd eer vrouwen gelijkwaardiger werden aan mannen in de typische mannelijke functies en daar stapt Michael Grant wel erg makkelijk overheen.

In dit derde boek De laatste missie heb ik mij er bewust toe gezet dit gegeven maar over het hoofd te zien bij het lezen en dan moet ik bekennen dat het een goed geschreven pakkend verhaal is. Hij heeft duidelijk gedetailleerd research gedaan. Michael Grants schrijfstijl heel prettig. Vlot, modern en de drie verhalen worden mooi door elkaar heel verteld en komen goed samen. De emoties en handelingen van Rio, Rainy en Frangie zijn overtuigend en je ziet hen groeien; overleven en verder gaan met hun levens. De beschrijvingen van de gebeurtenissen zijn hard en rauw en de reacties van de hoofdpersonen daarop zijn geloofwaardig. Niet alles is rozengeur en maneschijn omdat de hoofdpersonages vrouwen zijn.

Ik geef Michael Grants De laatste missie daarom toch 3 hartjes. Het is een goed boek, maar het gegeven had beter gepast in een andere tijd.

Recensie: De laatste missie – Michael Grant