Recensie: Wolkenjager RECENSIE

Recensie: Wolkenjager – Marcel Vaarmeijer

Eden B. Foster groeit op in een klein Amerikaans dorp. Texas is haar thuis en met haar vader maakt ze ontelbare verkenningstochten. Hij stoomt haar klaar voor een militaire carrière en op jonge leeftijd leert ze al vliegen van haar steenrijke oom Fritz. Eden vindt een bondgenoot in schoolmaatje Arturo en samen doorlopen ze ontelbare trainingen en andere levenslessen. Na de middelbare school kiezen ze voor het militaire pad, waarop ze elkaar halverwege kwijtraken. Verwikkeld in zinloze oorlogen en conflicten proberen ze te overleven en elkaar terug te vinden…

In Wolkenjager maak je kennis met de jonge Eden en haar ouders Tom en Louise. Aanvankelijk lijkt Tom door zijn obsessie met een mogelijke Russische invasie een doorgeslagen patriot. Van haar egocentrische en labiele moeder hoeft ze geen aandacht te verwachten en daarom laat Eden zich maar al te graag afleiden door de spannende tochten en verhalen van haar vader. Naarmate het verhaal vordert, kom je er echter achter dat er veel meer speelt dan je voor mogelijk kunt houden.

Edens ouders zijn getraumatiseerd door de verschillende oorlogen die ze hebben meegemaakt en proberen er op hun manier het beste van te maken. Zoals Vaarmeijer het zo mooi beschrijft: ze houden altijd van elkaar, maar soms kunnen ze er gewoon niet bij. Op een intrigerende manier schetst hij in Wolkenjager een ongezonde relatie tussen twee echtelieden die ondanks alles hun leven voor elkaar zouden geven.

Als lezer kom je net als Eden steeds dichter bij de waarheid. Mama Lou leest stukken uit haar dagboek voor en geeft zo stukje bij beetje haar geheimen prijs. De oorlogstrauma’s, de verliezen die ze heeft geleden, de liefdes die ze is verloren, de martelingen die ze heeft moeten doorstaan, het lijkt allemaal te veel voor één mensenleven. Op sublieme wijze weet Vaarmeijer een ogenschijnlijk onbelangrijk personage uit te werken tot het belangrijkste element van het boek. De opbouw van de verhalen is perfect getimed en zo blijf je continu verlangen naar meer informatie.

Ook heel sterk zijn de beschrijvingen over Edens tijd bij het leger. Ze komt stoer en onverschrokken over, maar haar personage heeft genoeg diepgang om je in haar te kunnen verplaatsen. Je leeft echt mee op het moment dat haar relatie met Arturo niet meer lijkt te werken en ze zichzelf begint weg te cijferen voor anderen. Arturo zelf staat iets minder in de spotlights, maar ook zijn verleden komt aan bod en laat richting het einde van het verhaal alle puzzelstukjes op hun plaats vallen.

Ik kan niet ontkennen dat Marcel Vaarmeijer met zijn nieuwste boek een bijzondere snaar weet te raken. Het is een pareltje van Nederlandse bodem dat je meeneemt hoog boven de wolken en af en toe een duikvlucht laat maken waar je als lezer knikkende knieën aan overhoudt. Meeslepend, tragisch, fantasierijk, liefdevol en realistisch; dat is Wolkenjager allemaal. Maar bovenal is het een prachtig verhaal dat je niet meer loslaat. 

Recensie: Wolkenjager – Marcel Vaarmeijer