Recensie: De Mirreberg RECENSIE

Recensie: De mirreberg – Guido Snel

Drie luiken, drie lagen, drie tijden. In 1944, een aantal weken na D-Day, steekt kunsthistoricus Edgar Auerbach in het kielzog van de geallieerde troepen het Kanaal over, op zoek naar door de nazi’s geroofde kunst. Driehonderd jaar eerder, in 1500, klimt een jonge schilder uit de Nederlanden op het schip van een Osmaanse kapitein met de opdracht de kusten van de Middellandse Zee zo nauwkeurig mogelijk in kaart te brengen. En anno nu, in Los Angeles, twijfelt schilderes Karen Christiansen of ze haar hele leven zal wijden aan de kunst. 

De Mirreberg begint met de titel op de omslag, gekaderd door een bruine lijst. Bijster origineel ziet dit er helaas niet uit. Hoewel het ontwerp van de omslag wel bij de inhoud van het boek past, zorgt het er niet voor dat het de lezer roept, als in: “Lees mij! Lees mij!” Het is de flaptekst die een poging tot overhalen doet. Met succes! De flaptekst geeft de indruk dat De Mirreberg voor afwisseling zorgt, door het gebruik van verschillende tijdlagen en personages. Dit is voldoende om de lezer over te halen.

Snel heeft een roman op de plank gezet over kunst, schilderijen en triptiek. Bovendien is het geschreven in de vorm van een triptiek; een driedelig schilderij, ofwel een drieluik. Het eerste deel gaat over meneer Auerbach en speelt zich aan het einde van de Tweede Wereldoorlog af. Deel twee speelt zich rond het jaar 1500 af. Daaropvolgend: deel drie gebruikt Los Angeles als decor. Het is knap van Snel dat hij de verhalen per onderdeel van de triptiek op zo’n manier brengt, dat het passend is bij de tijd en de plaats waar het zich afspeelt. Snel weet welke woorden hij in de hoofdstukken in de middeleeuwen wél kan gebruiken. Tegelijkertijd weet hij welke woorden hij níet moet gebruiken in de twintigste en/of eenentwintigste eeuw. Hetzelfde geldt voor de manier waarop personages aangesproken worden – in de middeleeuwen gebeurt dit bijvoorbeeld enkel met de achternaam, terwijl dit momenteel in Californië met de voornaam wordt gedaan.

Er is weinig afwisseling in de plot. Als lezer kun je het tempo van de hoofdstukken die komen gaan redelijk goed voorspellen, aangezien hier weinig in verandert. De tijdsprongen zorgen ervoor dat er vaart in het verhaal komt. Echter, op de tijdsprongen en de verschillende locaties na, gebeurt er weinig in De Mirreberg. De plot daagt de lezer nauwelijks uit om verder te lezen en om iedere vrije minuut met het boek op de bank te kruipen. Het is daarom prettig dat Snel verschillende personages heeft ingezet, omdat de lezer op deze manier gelijkenissen tussen de levens van deze personages kan aanwijzen en toch nog iets extra’s te doen heeft.

Snel heeft De Mirreberg inhoudelijk prima in elkaar geknutseld, want de lezer is in staat de overlappen in de levens van de drie hoofdpersonages te achterhalen. Ook weet Snel duidelijk onderscheid te maken tussen zijn personages en de werelden waarin zij leven. De omslag is een spiegel van de inhoud van het boek, namelijk weinig uitdagend qua tempo en gebeurtenissen. 

Recensie: De mirreberg – Guido Snel