Recensie: De kunst van het verliezen RECENSIE

Recensie: De kunst van het verliezen – Alize Zeniter

In De kunst van het verliezen volgen we Naïma, een vrouw van gedeeltelijk Algerijnse afkomst. Naïma is nieuwsgierig naar het verleden van haar familie. Zo wil ze weten hoe het leven in Algerije was voor haar opa, waarom zij in 1962 vluchtte en waarom haar vader nooit wil praten over zijn tijd in een Frans doorgangskamp. Steeds weer keert Naïma terug naar de vraag: wat is de invloed van haar familiegeschiedenis op wie zij nu is?

Alize Zeniters boek wordt beschreven als een grootse roman over de last van een ongekende erfenis. De geschiedenis van Algerije, de bevolking en de onafhankelijkheidsoorlog zijn dan ook zeker boeiende thema’s voor een boek. Met name de positionering en het maken van keuzes in oorlogstijd zijn interessant om te volgen via karakters. Kies je de kant van de revolutie of sta je aan de kant van de Fransen?

De kunst van het verliezen bestaat uit meerdere delen. In het eerste deel volgen we Ali, de opa van Naïma. Hij is een man met enige status in zijn dorp en raakt verwikkeld in de tijd van de revolutie. We maken kennis met de verschillen in cultuur met Algerije. Zo lezen we bijvoorbeeld hoe Hamid een echte man wordt volgens het ritueel van de besnijdenis. De thema’s in het boek zijn volop intrigerend! Later komen we steeds dichter bij de tijdlijn van Naïma en we volgen ook Naïma’s vader bij zijn opgroeien en het vinden en vormen van zijn eigen familie.

Het verhaal volgt een chronologische volgorde en we volgen Ali en zijn gezin tot in een Frans doorgangskamp, waarin armoede en lijden dagelijkse kost waren. Zij vertrokken uit Algerije met de hoop op een betere toekomst, maar niets is minder waar. Hiermee sluit Alice Zeniter aan op een actueel thema wat nu ook speelt in tijd van veel vluchtelingen en oorlog. Ook al zijn we vele jaren verder, het verhaal blijft zo ontzettend herkenbaar.

Toch leest De kunst van het verliezen vrij moeizaam. Allereerst is het een dik boek, 480 pagina’s, en dat maakt dat het boek een flinke pil is om te lezen. Ook wordt alles tot in kleine details verteld en voelt het alsof het verhaal vrij traag gaat. In bepaalde mate leef je als lezer wel mee met de karakters, maar omdat er zoveel verschillende namen zijn en het tempo in het verhaal wat laag ligt, blijft het echte emotionele meeleven achter. Met name de hoofdpersoon Naïma is niet goed uitgewerkt in het boek. Zo komt Naïma nauwelijks voor in de eerste 200 pagina’s van het boek. Als lezer leren we Naïma dan ook niet echt kennen. Dit is zonde. Wanneer zij dan wel aan bod komt, is het eigenlijk al te laat.. Het maakt dat De kunst van het verliezen bijna een historische beschrijving wordt, in plaats van een roman.

Recensie: De kunst van het verliezen – Alize Zeniter