Recensie: Ik heb aids van Johnny Diamond RECENSIE

Recensie: Ik heb aids van Johnny Diamond – Marnix Peeters

In Ik heb aids van Johnny Diamond lijkt Barry King het goed voor mekaar te hebben in zijn leven. Hij heeft een vrouw, een dochter, een huis en werkt al jaren als verkoper bij een mini-garage waar hij de beste cijfers van alle verkopers haalt. Toch spelen er ook heel wat elementen mee die voor iets minder idylle zorgen. Zijn dochter blijkt lesbisch te zijn (en daar kan hij moeilijk mee omgaan), hij is zijn vrouw al jaren beu en bovendien is hij de dagelijkse sleur meer dan zat. Hij ontmoet gele Ali, die hem meeneemt naar Duitsland voor de nacht van de Blauwe Bisschop. Hij hoopt daar opnieuw zin te krijgen voor het leven, maar verwacht niet dat dat alles op zijn kop zet…  

Marnix Peeters heeft een erg specifieke schrijfstijl, waar je niet naast kan kijken (of lezen) in Ik heb aids van Johnny Diamond. Hij schrijft erg spreektalig, wat in dit geval erg duidelijk wordt door ‘ge’ te gebruiken in plaats van je. Ook worden er geen aanhalingstekens gebruikt wanneer er iets gezegd wordt en zijn er typische Vlaamse woorden uit de spreektaal aanwezig in het boek. Voor sommige lezers is dat een flinke afknapper… Het is in elk geval iets om mee rekening te houden voor je dit boek kiest.

In deze roman wordt niet alles zomaar duidelijk verteld. Enerzijds worden niet alle gesproken zinnen afgebakend door aanhalingstekens, waardoor gedachten en uitspraken door elkaar heen lopen. In het geval van een hoofdpersonage als Barry King kan er verwarring ontstaan. Ook komt er druggebruik voor in het boek en in die scènes is er sprake van nog meer verwarring. Daar weet je als lezer helemaal niet meer wat er gebeurt, omdat de personages dat zelf ook niet meer weten. Gelukkig wordt er na de ontnuchtering vaak een korte samenvatting verteld, maar het haalt de vaart uit het verhaal. Ten slotte is de chronologie van het verhaal niet helemaal duidelijk. Er zijn flashbacks en momenten in het heden, maar er zijn geen aanduidingen over welke momenten wanneer gebeuren. Door al die andere verwarrende elementen, krijg je een klein beetje chaos waar je als lezer het hoofd zeker bij moet houden.

Dat Barry King geen aimabel hoofdpersonage is, is een understatement. Hij heeft een heel specifieke visie over het leven en houdt er een opmerkelijke levensstijl op na die naarmate het boek vordert alleen nog maar extremer wordt. Enerzijds zet dat personage je ongetwijfeld aan het denken, iets wat velen in een boek zoeken. Anderzijds is het erg moeilijk om je te identificeren met het hoofdpersonage, iets anders waar velen naar op zoek zijn bij het lezen. Ook de absurditeit van het verhaal zit met dezelfde tweestrijd: het doet denken, maar je zal je zeker niet kunnen vereenzelvigen met wat er allemaal in het boek gebeurt. Deze tweestrijd in het boek is interessant, maar ik vermoed dat er velen toch zullen afhaken.

Ondanks alle verwarrende en moeilijke elementen in het boek, ben ik er zeker van dat er een publiek is dat dit boek graag zal lezen. Marnix Peeters schrijft met een zekere zwarte humor die je op niet veel andere plaatsen vindt. Ook is het belangrijk om niet alles in het boek even serieus te nemen, want dat doen volgens mij noch de auteur, noch het hoofdpersonage in het boek.

Ik heb aids van Johnny Diamond van Marnix Peeters is een boek voor een zeer specifiek publiek met een bepaalde soort humor, levensinzicht en leesvoorkeur. Het boek is zeker niet voor iedereen weggelegd, maar zal door die specifieke groep zeker gesmaakt worden.

Recensie: Ik heb aids van Johnny Diamond – Marnix Peeters