Recensie: Stephen Florida RECENSIE

Recensie: Stephen Florida – Gabe Habash

In het boek Stephen Florida, geschreven door Gabe Habash, krijgt Steven Forster door ‘uitzonderlijke blijken van leiderschap en inzet en het vermogen een voorbeeld te zijn voor leeftijdsgenoten’ een beurs voor het Oregsburg College. Als zijn naam door een hardhorende secretaresse bij de inschrijving per ongeluk wordt verstaan als ‘Stephen Florida’, besluit hij het zo te laten en voortaan onder deze naam door het leven te gaan. 

Op het college draait het voor Stephen maar om één ding en dat is worstelen. Zijn ambitie is om de Division IV-kampioenschap van de National Collegiate Athletic Association te winnen in zijn gewichtsklasse, 133 pond. In de eerste drie jaar van zijn collegejaren is dat hem niet gelukt, ondanks dat hij ervan overtuigd is dat hij nu in zijn beste jaren zit en nooit meer zo’n goede vorm zal bereiken. 

Tijdens het lezen van het boek kwam het op mij niet over alsof Stephen zijn sport écht leuk vond. En dat is gek: zijn hele leven draait erom en hij zet er alles voor aan de kant. Het kwam op mij meer over alsof hij een doel nodig had in zijn leven en deze sport dat uiteindelijk werd. Over de trainingen zegt hij bijvoorbeeld: ‘Trainen is zo saai en moeilijk als het eruitziet: erger is het niet. En het ziet eruit als de bevolkte luchtplaats van een gevangenis: een stuk of twintig worstelaars die een beetje rondscharrelen met hun doelen verborgen in de stilte van hun hoofd, Led Zeppelin en Cream om half acht ’s ochtends, geluiden van vlees op vlees.’ Hieruit blijkt voor mij weinig bevlogenheid, ondanks het feit dat Stephen alles laat wijken voor worstelen. Dit vond ik lastig. Als een boek vooral om één onderwerp draait, is het wel fijn als de hoofdpersoon daar ook positief over is. 

Sowieso was het lastig om me in te leven in de hoofdpersoon, Stephen werd voor mij nooit echt sympathiek, waardoor het lastig was om begrip op te brengen voor zijn daden. Hierdoor kwam ik lastig door het boek heen. Het is altijd fijn als je iets herkent in de persoon over wie je leest, al zijn het maar kleine dingen, maar dit had ik totaal niet. Ik kon me niet verplaatsen in hem. 

Stephen heeft iets tragisch, zijn ouders zijn al op jongen leeftijd omgekomen bij een auto-ongeluk, maar daarnaast vond ik hem erg grof en sociaal onaangepast. Regelmatig dacht ik bij uitspraken: moest dat nu? Vriendschappen heeft hij niet, behalve met Linus, een klasgenoot. Door een zinnetje dat Linus vrij aan het begin van het boek zegt (Weet je dat ik je al twee dagen niets heb horen zeggen?), wordt meteen duidelijk dat Stephen een stug persoon is, die zijn eigen plan trekt.

Ook de opbouw van Stephen Florida sprak me niet aan. Je leest vooral Stephens gedachten en gevoelens en deze springen van de hak op de tak. Er is geen logica in te ontdekken. Net als je denkt een beetje vat te hebben op het verhaal, komt er weer een volgende anekdote, die ogenschijnlijk niets met de voorgaande te maken heeft. Zijn gedachten vliegen constant alle kanten op en jij als lezer dus ook. Iets dat regelmatig terugkomt in het verhaal is Frogman, een ingebeeld monster dat te pas en te onpas opduikt in Stephens leven. Voor mij was dit een bevestiging dat Stephen meer problemen heeft dan hij wil toegeven. Ik had het fijn gevonden als hier wat meer aandacht aan werd besteed, zodat je als lezer meer vat krijgt op de persoon Stephen.

Gezien de vele positieve recensies over Stephen Florida denk ik dat er zeker mensen zijn die wel aangesproken worden door de schrijfstijl van Habash. Helaas was dat bij mij niet het geval en krijgt het boek van mij 1 van de 5 hartjes. De vreemde schrijfstijl in combinatie met een voor mij onsympathieke hoofdpersoon zorgden niet voor een positieve leeservaring.

Recensie: Stephen Florida – Gabe Habash