Recensie: In het spoor van Ikigai RECENSIE

Recensie: In het spoor van Ikigai – Christina van Geel

In het spoor van Ikigai beschrijft de zoektocht van de Belgische Christina van Geel naar het vinden van je bestaansreden. De schrijfster reisde voor dit boek af naar het Griekse eiland Ikaria, zoals ze zelf noemt: het eiland waar mensen vergeten te sterven. In deze omgeving gaat Van Geel op zoek naar aanwijzingen die ons kunnen leren zinvoller te leven. Haar bevindingen legt ze voor aan zeven wijzen, mensen met een heel verschillende achtergrond die ze mee wil nemen op haar zoektocht, juist vanwege hun levenservaring en professionele achtergrond. In het spoor van Ikigai is het derde boek van de schrijfster.

Voor In het spoor van Ikigai vertrok Christina van Geel in haar eentje naar Ikaria. Ze hoopt met haar verblijf van ruim een week te ontdekken welke sporen meehelpen om je ikigai te vinden. Ikigai, ofwel de zin van het leven, de betekenis die je verleent aan je bestaan blijkt op Ikaria volgens onderzoek gemakkelijker aan te boren. Dat is ook een van de redenen dat de inwoners van dit eiland gezond en gelukkig oud worden. Ikigai zou je een levenslust verschaffen die het gemakkelijker maakt obstakels te overwinnen. Eerste indruk van Van Geel is echter vooral dat ze geplaagd wordt door een enorme heimwee. Geen Ikigai maar Shitigai.

In het spoor van Ikigai is een eerlijk boek. Bijzonder hoe de schrijfster het aandurft om in alle openheid verslag te doen van haar zoektocht en bevindingen. Deze legt ze vervolgens voor aan een zevental mensen die elk vanuit hun eigen expertise of ‘wijsheid’ een reactie geven op haar ervaringen. Om een voorbeeld te geven: een van de sporen die beschreven wordt is dat van verbondenheid. Op het eiland Ikaria blijkt een enorme sociale cohesie te bestaan, het leven wordt samen ‘gevierd’, onder anderen door de Panigiri’s (gezamenlijke feesten). Juist vanuit deze verbondenheid blijkt levenslust te worden aangewakkerd, zo ervaart de schrijfster zelf. In plaats van de focus op het ik een focus op het wij. Een psychiater; een vader van een zoon die zelfmoord heeft gepleegd; een zanger en zo nog een aantal ‘Wijzen’ geven vervolgens hun visie op de bevindingen. Soms zijn deze inzichten verrassend, soms bevatten ze een hoog gehalte aan open deuren. En dat is precies ook waar In het spoor van Ikigai enigszins teleurstelt. Na een prima start ontstaat toch een opeenstapeling van meningen, die op het laatst wat gaan vervelen. En dat is jammer, want op zich biedt het boek een origineel gegeven. Had de schrijfster het meer bij haar eigen ervaringen gehouden, dan had dit wellicht in een minder lijvig, maar wel interessanter verhaal geresulteerd.  

Recensie: In het spoor van Ikigai – Christina van Geel