Recensie: Vox RECENSIE

Recensie: Vox – Christina Dalcher

Vox gaat over taalwetenschapper Jean, die in een dystopische samenleving woont waarin vrouwen onderdanig moeten zijn. Vrouwen mogen niet meer dan honderd woorden per dag zeggen en krijgen een elektrische shock als ze meer woorden zeggen. Vrouwen mogen niet werken en mogen geen laptop, papier of boeken hebben. Jeans woordenlimiet wordt opgeheven als haar hulp nodig is bij een overheidsproject, maar wat is eigenlijk precies het doel van dit project? Wil ze wel daaraan meewerken?

Christina Dalcher, zelf ook een taalwetenschapper, maakt met Vox haar debuut. In het voorwoord vertelt ze hoe weinig 100 woorden is, gemiddeld spreek je namelijk zo’n 16.000 woorden per dag. Dalcher wil met Vox een dystopisch verhaal neerzetten over de totale controle over burgers door een totalitair regime en tegelijkertijd ook de kracht van taal en communicatie te laten zien.

Hoofdpersoon Jean is een slimme wetenschapper, moeder van vier kinderen en getrouwd met Patrick. Haar drie zoons hebben het niet erg moeilijk in de nieuwe samenleving maar haar dochtertje van zes heeft het zwaar. Ook kleine meisjes dragen een armband met de woordenteller. Op een dag komt haar dochtertje thuis en heeft ze nog geen enkel woord gezegd en dat is natuurlijk huiveringwekkend. Jeans relatie met haar dochter is heel aangrijpend en een van de sterke punten van dit boek.

Jeans man Patrick doet maar weinig om haar situatie te verbeteren en ze heeft dan ook nog maar weinig liefde voor hem. Ze had al eerder een affaire met haar knappe collega Lorenzo en omdat ze aan het overheidsproject mag meewerken kan ze die verhouding weer voortzetten. Door deze affaire denkt ze veel over zichzelf, maar toch lijkt het wel of de sterke Lorenzo haar moet redden, terwijl je van zo’n feministische roman zou verwachten dat ze zichzelf wel kan redden.

‘I wonder what the other woman do. How they cope. Do they still find something to enjoy? Do they love their husbands in the same way? Do they hate them, just a little bit?’

Het eerste deel van het boek is interessant en beschrijft vooral de werking van de samenleving waarin de vrouwen worden onderdrukt door het christelijke regime. Door middel van herinneringen van Jean kom je erachter hoe het vroeger was en wat de eerste veranderingen waren. De spanning die aanwezig is omdat Jean maar honderd woorden per dag mag zeggen, wordt teniet gedaan zodra Jean mee mag werken aan het onderzoeksproject, en ze haar armband af mag doen. In het tweede gedeelte verlegt Dalcher de focus naar de buitenechtelijke relatie van Jean. Deze romance is helaas veel minder interessant dan het grotere maatschappelijke verhaal. Het einde is een wervelwind van allerlei plottwists en actie en voelt daardoor gehaast en afgeraffeld aan.

Qua thematiek doet het verhaal denken aan The Handmaid’s Tale van Margaret Atwood. Vox behandelt ook de onderdrukking van vrouwen en Dalcher laat daarbij goed zien wat de kracht van taal is en hoe belangrijk het is om je eigen stem te gebruiken. De schrijfstijl van Dalcher is vlot, het boek is makkelijk te lezen. Wel is soms de overgang naar een flashback onduidelijk waardoor je goed moet opletten wanneer iets zich afspeelt.

Vox behandelt een interessant concept, maar de uitwerking laat helaas wat te wensen over. Dalcher wil net te veel: een meeslepende romance, een dystopische roman en een politieke en wetenschappelijke thriller vol plottwists. De vraagstukken blijven nog lang in je hoofd spoken maar het verhaal eromheen is een stuk minder indrukwekkend.

Recensie: Vox – Christina Dalcher