Recensie: Opal RECENSIE

Recensie: Opal – Jennifer L. Armentrout

Wanneer Blake terugkeert, wil Katy niets liever dan hem vermoorden. Hij was de jongen die deed alsof hij bevriend met Katy was, terwijl hij de hele tijd gelogen had. Om maar te zwijgen over het feit dat hij Adam heeft vermoord. Echter heeft Blake een aanbod dat Katy en Daemon niet af kunnen slaan. Blake weet namelijk een manier waarop ze Beth kunnen bevrijden. Als dit zou lukken, zou de gebroken Dawson weer geheeld worden. Katy en Daemon stemmen akkoord met het aanbod van Blake, omdat ze geen andere manier weten om Beth te bevrijden. Maar is het wel een goed idee om met een vijand in zee te gaan…?

Opal is het derde deel van de Lux-serie, geschreven door Jennifer L. Armentrout. Opal gaat verder waar het vorige deel, Onyx, eindigde. Katy is weten te ontsnappen van Blake en Will. Alhoewel dit deel direct verdergaat waar het vorige deel eindigde, krijg je als lezer in het eerste hoofdstuk toch nog de belangrijkste gebeurtenissen van Onyx te lezen. Dus wanneer je niet meer precies weet wat er gebeurde in Onyx, wordt je hier toch van op de hoogte gesteld.

In Opal draait het allemaal om het bevrijden van Beth. Daemon is blij dat hij zijn broer Dawson weer terug heeft, maar Dawson kan enkel aan het bevrijden van Beth denken. Hij is zelfs bereid hier radicale acties voor te ondernemen. Omdat Daemon en Katy niet willen dat Dawson zijn eigen leven op het spel zet voor Beth, besluiten ze met Blake in zee te gaan. Blake biedt hun de deal aan, omdat hij ook een van zijn vrienden wil bevrijden. Dat kan hij niet alleen, waardoor hij Daemon en Katy om hulp vraagt. Dit boek draait dus enkel om het bevrijden van Beth, wat eigenlijk best jammer is. Je leest namelijk in bijna 500 pagina’s hoe ze haar willen gaan bevrijden. Omdat dit boek eigenlijk uit een verhaallijn bestaat, krijg je als lezer toch het gevoel dat de diepgang mist. Natuurlijk gaat het ook over de liefde tussen Katy en Daemon en de gebroken vriendschap tussen Katy en Dee, maar verder dan dat gaat het niet.

Alhoewel dit boek vrij dik is, leest het verhaal zeer vlot. Dit komt voornamelijk door de schrijfstijl van Jennifer L. Armentrout. Ze maakt gebruik van simplistisch taalgebruik. Soms is ietwat te simplistisch, waardoor het kinderachtig overkomt. Op het gebied van schrijfstijl kan je dus zeggen dat boek zeker de jongere lezer van de Young Adult-doelgroep aanspreekt. Het simplistische taalgebruik zou de oudere lezers Young Adult-boeken (lees: lezers van 18 jaar en ouder) kunnen gaan vervelen. Je mist een soort diepgaande schrijfstijl dat je echt het boek in trekt, waardoor je je echt verbonden zou gaan voelen met het boek. Echter zou het voor veel lezers kunnen zijn dat ze zich niet verbonden gaan voelen met dit deel van de Lux-serie. Dat komt dus ten eerste omdat dit boek maar één echte verhaallijn kent. Daarnaast is de schrijfstijl niet erg aantrekkelijk, omdat er gebruik gemaakt wordt van te simplistisch taalgebruik.

Dat simplistische taalgebruik zorgt er dus wel voor dat je door de bladzijden heen vliegt. Op het gebied van spanning zal het boek je aandacht niet vast blijven houden. Maar toch, om de een of andere reden, wil je door blijven lezen. Je wil weten hoe het verdergaat met Katy en Daemon, en de bevrijding van Beth. Het hoofddeel van het verhaal is niet zo gek spannend, totdat er naar het einde toe wordt gewerkt. Je bent dan toch benieuwd of de bevrijdingspoging gaat werken en hoe het gaat eindigen. Opal wordt dan ook afgesloten met een sterke cliffhanger, waardoor je zeker wel staat te springen om het volgende deel! De drang naar het volgende deel is niet het resultaat van de schrijfstijl of de personages, maar door de cliffhanger op het einde.

Opal is dus wat minder dan de vorige delen. Dit komt door voornamelijk omdat het boek maar uit een verhaallijn bestaat, zonder verdere randzaken. Maar als je van de vorige delen genoten hebt, kan je Opal natuurlijk niet overslaan!

Recensie: Opal – Jennifer L. Armentrout