Recensie: Om aan te raken RECENSIE

Recensie: Om aan te raken – Harm Hendrik ten Napel

‘Je lichaam. Waarmee je voelt, waarmee je een ander omhelst of wegduwt, waarin je alleen kunt zijn, of wordt gekoesterd.’ De personages in de verhalen van Harm Hendrik ten Napels verhalenbundel Om aan te raken blikken vaak terug op ontmoetingen en ervaringen uit het verleden. Elk verhaal is een mozaïek van impressies waarmee de complexiteit van onderlinge verhoudingen tussen personages op zeer subtiele wijze in beeld wordt gebracht door de auteur. Elk verhaal voelt net zo fragiel als de manier waarop de personages de mensen in hun omgeving lijken af te tasten; voorzichtig, aarzelend, onzeker. Niet zo vreemd, want ze leggen al hun kwetsbaarheden op tafel. Zomaar. Eigenlijk zijn bijna alle personages als de modellen in het verhaal Ze kwam en hij toen ook.

Dit verhaal gaat over de relatie tussen Marcelle en Johannes. Hij is fotograaf, en vertelt haar dat hij van de modellen die naakt voor hem poseren verlangt om hem een geheim te vertellen: ‘dan is iemand al naakt en voelt zich, dat is het idee, steeds wat meer op zijn gemak’. Lichamelijke en figuurlijke naaktheid, dat is wat Johannes van zijn modellen verlangt, en ook wat Harm Hendrik ten Napel laat zien in zijn verhalen. De subtiliteit waarmee de auteur de kwetsbaarheid en de verlangens van de personages weergeeft is bijzonder. De verhalen raken je echt, dus wat dat betreft is de titel Om aan te raken ook zeer passend.

Ook mooi is de manier waarop Harm Hendrik ten Napel tegelijkertijd de lichamelijke en geestelijke verlangens van de personages weet te benadrukken; een verlangen om aangeraakt te worden kan voortkomen uit het gemis van een naaste, of uit de behoefte om gezien of gehoord te worden. Niet alleen de personages, maar ook de manier waarop de auteur schrijft is erg kwetsbaar. Zinnen voelen als een zachte streling van de huid; vluchtig, zacht en teder. Geen woord te veel. Ook benadrukt hij op subtiele wijze het lichamelijke door uitvoerig aandacht te schenken aan de handelingen die personages uitvoeren. Mobieltjes die worden opgepakt, flessen die worden ontkurkt; alles gaat gepaard met subtiele geluidjes en bewegingen waar we eigenlijk nooit stil bij staan. Het onzichtbare wordt zichtbaar, het alledaagse wordt bijzonder, en elke handeling krijgt een toegevoegde waarde. Een andere lading als het ware. Het zijn deze momentjes en observaties die Om aan te raken zo bijzonder maken. Het is een boek om voorzichtig en met aandacht te lezen. 

Recensie: Om aan te raken – Harm Hendrik ten Napel