Recensie: Dansen in het donker RECENSIE

Recensie: Dansen in het donker – René Appel

Inge en Andrea zijn getrouwd en hebben samen twee tienerzoons; Finn en Olaf. Als Inge op een avond aan haar man opbiecht dat ze niet met hem verder wil, vertrekt hij vanuit huis en krijgt vervolgens een ongeluk met dodelijke afloop. Vanaf dat moment staat Inge er alleen voor en moet ze tussen het rouwen door het hoofd bieden aan een ex-minnaar die geen ‘nee’ accepteert, een achttienjarige introverte zoon die zich tot de Islam wil bekeren en een zestienjarige puberzoon die worstelt met de vraag wat er is gebeurd met zijn vader.

Dansen in het donker van René Appel is een literaire roman, die leest als een trein. De hoofdstukken zijn vlot geschreven in voor ieder begrijpelijke taal. Doordat de lezer niet wordt overspoeld met onnodige details zoals ellenlange beschrijvingen van interieurs en uiterlijke kenmerken, blijft de vaart er in en is er veel ruimte voor eigen invulling en interpretatie.

Appel maakt gebruik van verschillende vertelstijlen. Als verteller wisselt hij steeds af tussen Inge, een vrouw van middelbare leeftijd die met veel liefde in de plaatselijke bibliotheek werkt, en haar ex-minnaar Erik, die net als haar overleden echtgenoot leraar is op een middelbare school en zijn gevoelens voor haar niet onder controle lijkt te kunnen krijgen.

De titels van deze hoofdstukken bestaan steeds uit een citaat uit desbetreffende passage, wat een kleine vooruitblik biedt en nieuwsgierig maakt om verder te lezen.

Daarnaast volgt om-en-om een hoofdstuk genaamd ‘De jongens’, waarin Finn en Olaf de lezer in dagboekvorm meenemen in hun gedachtegangen.

Wat zo ontzettend knap is aan met name deze hoofdstukken, is dat elk personage zijn of haar eigen taalgebruik en stijl heeft en dat dit perfect past bij de leeftijd en het karakter van degene die aan het woord is. Deze schrijftechniek heeft mij erg verrast en vooral bij de passages vanuit het oogpunt van de zestienjarige Olaf is het bijzonder opvallend dat dit in werkelijkheid vanuit de pen komt van een auteur die geboren is in het jaar 1945. De manier waarop moderne straattaal wordt gebruikt en Appel zich verplaatst in de tiener, is bewonderenswaardig.

Dansen in het donker bevat actuele onderwerpen en gebeurtenissen, zoals de films die de personages kijken, de muziek die ze luisteren en de boeken die ze lezen, waardoor Inge en haar zoons volkomen echt lijken en zo de buren van een paar deuren verder zouden kunnen zijn.

De titel is slim gekozen en verwijst ongetwijfeld naar Bruce Springsteens ‘Dancing in the dark’, aangezien zijn muziek een terugkerende rol speelt in het verhaal.

Ook de zoektocht van Finn naar een religie waaruit hij steun kan putten, is actueel en wordt begrijpelijk gemaakt. De twijfels van zijn familie hierover passen ook geheel in de huidige tijdgeest. De morele vraag waar Inge mee te maken krijgt in dit opzicht is er één waar veel ouders mee zullen worstelen: ‘Hoe ver ga je als moeder voor je kinderen, tot op welke hoogte steun je hen in hun keuzes en wat sta je toe in gedrag?’

Hoewel Dansen in het donker geen thriller is, blijft het verhaal boeien tot de laatste bladzijde en wordt het regelmatig behoorlijk spannend. Hieruit blijkt ook dat Appel veel ervaring heeft met het schrijven van misdaadromans.

Ondanks het feit dat René Appel al meer dan vijfentwintig jaar boeken schrijft al diverse onderscheidingen en nominaties ontving voor zijn boeken, was Dansen in het donker voor mij persoonlijk de eerste kennismaking met het werk van deze auteur. Maar na het lezen van dit boek vind ik het jammer dat deze schrijver nu pas op mijn pad komt en weet ik zeker dat ik nog meer van hem zal gaan lezen.

Als recensent krijg je regelmatig de kans om nieuwe auteurs en genres te ontdekken en als daar dan zo’n parel als Dansen in het donker tussen zit, maakt dat het ‘werk’ extra leuk. Kortom; naar mijn mening een dikke vijf hartjes waard!

Recensie: Dansen in het donker – René Appel