Recensie: Het eindeloze strand RECENSIE

Recensie: Het eindeloze strand – Jenny Colgan

Het eindeloze strand is de opvolger van Café Zon & Zee. Eventueel zijn de boeken prima los van elkaar te lezen, maar het is toch nét wat leuker als je ze achter elkaar en in de juiste volgorde leest. Op die manier krijg je bij het lezen het gevoel alsof je bijpraat met kennissen die je al een tijdlang niet hebt gesproken: hoe zou het met ze zijn, hoe is het ze vergaan? Schrijfster Jenny Colgan maakt dit zelfs heel gemakkelijk voor je, door in het begin van het boek een soort samenvatting te geven van het eerste boek en de personages die daarin voorkwamen. Een heel sympathiek gebaar!

Café Zon & Zee, begonnen als een soort pop-up store, is inmiddels een begrip geworden op Mure. Een plek waar de locals bijpraten met elkaar en waar toeristen genieten van de keukentalenten van Flora. Flora is er echter niet helemaal bij met haar hoofd de laatste tijd. Je zou denken dat dat komt door alle vlinders die ze voelt voor Joël, maar niets is minder waar. Ze wist waar ze aan begon en begrijpt het dan ook helemaal dat Joël regelmatig teruggaat naar New York voor werk. Maar toch… als ze naar haar gevoel luistert voelt ze steeds meer afstandelijkheid tussen hen. Wat is er aan de hand, en lukt het hen om samen als stel de obstakels te overwinnen? Dat is waar dit boek vooral om draait. Vooral, maar niet uitsluitend: ook Lorna is verliefd, op lokale huisarts Saif. Deze verhaallijn tussen de ‘bijrollen’ in het boek is klassiek: romantisch, maar ook hier zijn een hoop obstakels te overwinnen…

De schrijfstijl in Het eindeloze strand is eenvoudig en goed te volgen voor een breed publiek. De tekst is ingedeeld in lange alinea’s, maar de hoofdstukken zijn juist relatief kort. Er wordt veel aandacht besteed aan het beschrijven van de omgeving en de seizoenen, je waant je helemaal op Mure. Wees niet verbaasd als je, bij het maken van vakantieplannen, plotseling de neiging voelt om naar Schotland te gaan! De schrijfstijl van Jenny Colgan zou je verder het beste kunnen omschrijven als kabbelend. Het is zeker niet saai, maar er is ook niet echt sprake van een spanningsboog. Natuurlijk wil je als lezer graag weten hoe het afloopt met Flora en Joël, met Colton en Fintan, en ook hoe het afloopt met de verliefdheid van Lorna. Maar er zijn geen tussentijdse écht spannende momenten. Daardoor laat Het eindeloze strand zich gemakkelijk wegleggen na het lezen van één of twee hoofdstukken. Voor mij maakte dat dit boek tot heel geschikt leesvoer net voordat je wilt gaan slapen. Het verhaal, en ook de schitterende omgeving die erin voorkomt, had op mij een soort kalmerende werking.

Er zijn verschillende thema’s in het boek verwerkt, zonder al te zwaar op de hand te worden. Het blijft een chicklit, maar wel eentje met wat meer diepgang. Liefde speelt uiteraard een hoofdrol, maar ook homoseksualiteit, vriendschap, psychische gezondheid, vluchtelingen en rouwverwerking komen voorbij in Het eindeloze strand. Deze dingen vinden op een natuurlijke manier hun plek in het verhaal en maken het boek hier en daar ontroerend.

Een minpuntje vond ik het ontbreken van humor of zelfspot in Het eindeloze strand, iets wat eigenlijk wel thuishoort in het chicklit-genre. Maar afgezien daarvan is dit boek zeker een aanrader voor liefhebbers van bijvoorbeeld Marian Keyes, Katie Fforde en Jill Mansell.

Recensie: Het eindeloze strand – Jenny Colgan