Recensie: Het hele leven in één keer RECENSIE

Recensie: Het hele leven in één keer – Keith Stuart

In zijn tweede roman, Het hele leven in één keer, neemt Keith Stuart ons mee in het alledaagse leven van de 15-jarige Hannah en haar alleenstaande vader Tom. Maar hoe alledaags is je leven als je, zoals Hannah, een ernstige hartafwijking hebt? Hoe ga je om met de beperkingen, en met de wetenschap dat je waarschijnlijk niet oud zal worden? Hannah probeert naast ziek ook een gewone puber te zijn die uitgaat met vriendinnen, een eerste vriendje krijgt en zich opstandig gedraagt tegenover haar vader. Best lastig voor vader Tom die zijn dochter natuurlijk het liefste in een doosje zou willen doen omdat dat het veiligste lijkt.

Het vertelperspectief wisselt tussen Hannah en Tom, wat niet alleen variatie geeft aan het boek, maar ook laat zien hoe zij ieder op hun eigen manier omgaan met en aankijken tegen de situatie. Een mooi voorbeeld hiervan is dat Tom probeert zijn dochter te beschermen voor de heftigheid van de diagnose door haar af te leiden met verhalen en toneelstukken, terwijl Hannah dat net zo goed andersom doet want: “wanneer je zo ziek bent, kom je er al snel achter dat je je ouders in bescherming moet nemen”.

De ziekte van Hannah is natuurlijk een belangrijk thema in Het hele leven in één keer, maar het is toch niet de hoofdlijn. Het is meer de rode draad die door de verschillende verhaallijnen heen loopt, zoals dat ook in de werkelijkheid gaat: het leven gaat ‘gewoon’ door, maar de ziekte is toch altijd aanwezig of steekt ineens de kop op. De verschillende verhalen en personages komen sowieso heel realistisch over, alsof het non-fictie zou kunnen zijn.

Zoals gezegd zijn er verschillende verhaallijnen die allemaal goed zijn uitgewerkt en vaak te vertalen zijn in vragen, zoals: Wat is er waar van de verhalen van Margaret? Hoe gaat het verder met het theater waar Tom directeur van is maar dat met sluiting wordt bedreigd? Waarom is de moeder van Hannah weggaan? En misschien wel het belangrijkste en degene die maakt dat je steeds toch nog even verder wilt blijven lezen: Blijft Hannah in leven?

Keith Stuart slaagt er met zijn toegankelijke en luchtige schrijfstijl in om ondanks het heftige onderwerp zeker geen zware of droefgeestige roman te maken van Het hele leven in één keer. Hij laat zien hoe je positief kunt blijven ondanks tegenslagen, zonder daarbij de werkelijkheid en bijbehorende angsten uit het oog te verliezen, bijvoorbeeld door er af en toe een door Hannah zelf als zwartgallig aangemerkte opmerking in te gooien, zoals: “wanneer je jong bent zou je je er vooral druk om moeten maken dat de coole meisjes geen vriendinnen met je willen worden of dat je van je ouders op je verjaardag niet naar dat concert van die boyband mag. Ik moet me er druk om maken dat ik tijdens gym opeens in elkaar zak en nooit meer wakker word.”

Het hele leven in één keer is een roman over liefde, zorgen voor elkaar, leven met de dood, omgaan met tegenslag in het leven en de kracht van verhalen en magie. Een boek om te lezen met afwisselend een lach, een traan of een brok in je keel, en waar je vooral moet zorgen voor voldoende tijd, want er is steeds wel een reden om toch nog even verder te willen lezen.

Recensie: Het hele leven in één keer – Keith Stuart