Recensie: Het slagveld RECENSIE

Recensie: Het Slagveld – Jerôme Colin

Het probleem met kinderen is dat ze opgroeien. Op een dag slaan ze zonder waarschuwing de deuren dicht en breekt in huis de oorlog uit. Het overkomt de ouders van de vijftienjarige Paul ten tijde van de aanslagen in Parijs en Brussel. Vader maakt zich grote zorgen om zijn zoon – hij is hondsbrutaal, altijd woest en ze maken continu ruzie met elkaar. Op school gaat het steeds slechter en elke minuut van elke dag zit Paul op zijn telefoon: zijn vader heeft geen idee met wie hij contact heeft of waar hij naar kijkt. Volgens moeder Lea maakt haar man zich veel te veel zorgen, maar hij kan niet anders dan boos reageren op zijn zoon. Voor zijn gevoel raakt hij door Pauls gedrag volledig de grip kwijt op zijn gezin en zijn eigen leven. 

Iedereen herinnert zich de aanslagen in Parijs en Brussel. Onder meer het bloedbad in het Bataclan-theater en vliegveld Zaventem zijn decor van Het Slagveld. Colin heeft een actueel en gevoelig thema gebruikt in het verhaal dat vertelt wordt door Pauls vader. Als Paul zelf de verteller van Het Slagveld zou zijn, zou het een doorsnee young adult zijn. Het gebruik van het perspectief van de vader is toch het meest origineel. Het is daarom prettig om het verhaal vanuit zijn point of view te lezen. Vader kan er met zijn hoofd niet bij dat zijn gezin problemen met hem heeft. Daarnaast lukt het hem niet zich te verplaatsen in de gedachten en gevoelens van zijn zoon Paul.

Het Slagveld biedt van alles. Van de aanslagen in Parijs en de omgeving van Brussel, tot aanslagen binnen het gezin. Naast de slagvelden binnens-en buitenshuis, heeft Pauls vader ook last van persoonlijke aanslagen. Hij praat zijn problemen regelmatig van zich af bij een psycholoog. Doordat je vanuit de ogen van de vader meekijkt, denk je volgens zijn gedachten en kijk je met zijn bril op. Het is knap dat Colin de lezer precies datgene laat denken en voelen als wat Pauls vader voelt. De lezer voelt niets meer of minder en heeft ook niet meer informatie dan dat het hoofdpersonage zelf heeft.

Hoewel het verhaal erg open en eerlijk is, is het ook onwijs geheimzinnig. Het is totaal onbekend waarom het gezin zich tegen de vader keert en waarom het gezin zegt dat ze gek van hem worden. Echter, volgens hemzelf – en volgens de lezer – heeft hij geen vlieg kwaad gedaan en is hij een goed persoon. Hij is meedenkend en liefdevol, maar is bezig een muurtje om zichzelf heen te bouwen. Deze geheimzinnigheid zorgt ervoor dat Het Slagveld een laagje dieper gaat dan enkel de actualiteit. Hierdoor wordt het boek een niveau omhoog getild.

Colin weet wanneer hij moet ophouden. Als je Het Slagveld uit de boekenkast haalt, valt de dikte ervan je reuze mee. Het boek telt minder dan tweehonderd bladzijdes. Het tempo is perfect en het verhaal wordt geen moment langdradig of saai. Toch had er meer achtergrondinformatie over het hoofdpersonage mogen zijn. Hierdoor zou de lezer meer in de gelegenheid komen het personage beter te leren kennen en te snappen. Wat voor werk doet of deed de vader? Wat zijn de hobby’s of interesses van hem? Hoewel de afwezigheid van deze antwoorden jammer is, heeft het gelukkig geen negatieve gevolgen voor het begrijpen van Het Slagveld.

Kortgezegd: Colin heeft goed werk geleverd. Het decor vol slagvelden is herkenbaar voor de lezer, en wordt door het lezen herkenbaar op verschillende fronten (zowel binnens- als buitenshuis). Het Slagveld is open, eerlijk én geheimzinnig. Er zijn mysterieuze vragen die niet worden beantwoord, maar dit is geen hinder voor het begrijpen van het verhaal. De harmonieuze samenhang tussen hoofdpersonage en de buitenwereld zorgt ervoor dat Het Slagveld een heuse aanrader is!

Recensie: Het Slagveld – Jerôme Colin