Recensie: Niemandsjongen RECENSIE

Recensie: Niemandsjongen – Katherine Marsh

Ahmed vlucht met zijn vader weg uit Aleppo. De rest van hun gezin is omgekomen bij een bomexplosie en zij proberen met zijn tweeën Europa te bereiken. Ahmed komt alleen aan in België, nadat hij tijdens de overtocht zijn vader verloor en probeert zich te verschuilen voor de politie. Daarbij komt hij in de kelder van Max terecht, een Amerikaanse jongen die het moeilijk heeft in de Franstalige omgeving waarin hij terecht is gekomen. Max en Ahmed sluiten vriendschap en terwijl rond hen de angst voor terrorisme toeneemt, proberen ze hun eigen levens op de rit te krijgen. En dat heeft grote gevolgen…

De personages in Niemandsjongen zijn erg divers en kleurrijk en dat past helemaal bij de smeltkroes die Brussel de dag van vandaag is. Door Ahmed en Max, twee buitenlandse jongens met elk hun eigen problemen, samen te brengen in een omgeving die levensecht aanvoelt, ervaar je het boek intenser. Het voelt alsof het allemaal echt zou kunnen gebeuren. De aanslag in de luchthaven van Zaventem staan in ieders geheugen gegrift en Katherine Marsh maakt gebruik van onder andere deze gebeurtenis om de andere kant van de medaille te laten zien. We mogen de collectieve angst die ontstaan is niet ons gedrag volledig laten bepalen. Er zijn mensen in nood die onze hulp nodig hebben.

Katherine Marsh liet zich inspireren door het verhaal van Albert Jonnart, een verzetsstrijder uit de Tweede Wereldoorlog. Ze woonde zelf aan de Avenue Albert Jonnart en werd daar met haar neus op het verhaal gedrukt van een bijzondere man die zijn nek uitstak om een Joodse jongen te helpen. Heel veel aspecten van het boek zijn terug te leiden op het leven van Katherine Marsh zelf en dat maakt Niemandsjongen een persoonlijk verhaal. Ze kwam zelf als Amerikaanse in Brussel te wonen en haar kinderen gingen naar een Franstalige school. Dit verwerkt ze allemaal in haar boek en daardoor kan ze bepaalde moeilijkheden die Max ervaart beter verwoorden.

Als lezer merk je ook dat dit boek geschreven is met een doel. Elke letter schreeuwt verdraagzaamheid. De vraag ‘Waar gaat het met deze wereld naartoe?’ wordt afgewisseld met het feit dat we allemaal ons steentje kunnen bijdragen aan een andere wereld. Dat geluk start bij jezelf. Dat je soms je nek moet uitsteken. Toch is niet alles goed te praten en wordt het verhaal van Max en Ahmed met momenten wel heel rooskleurig afgeschilderd. Natuurlijk voel je de droefheid, angst en eenzaamheid van Ahmed, maar toch loopt de doffe ellende door de stijl van het boek ook wat van je af. Na het dichtslaan van het boek hou je er voornamelijk een goed gevoel aan over. Dat is ook positief natuurlijk en dat maakt het verhaal voor kinderen zeker beter verteerbaar. Toch bestaat er het gevaar dat door de luchtige toon, het verhaal minder goed blijft kleven. En dat zou dan weer jammer zijn.

Niemandsjongen is een mix van geschiedenis en actualiteit. Elementen uit het verleden worden gebruikt om een hedendaags verhaal meer karakter te geven en aan te tonen hoe iets wat we per toeval leren soms een inspiratie kan vormen voor ons leven. Het verhaal gaat over vriendschap en familie, over hoop en moed, en wordt vertelt op een erg toegankelijke manier die lezers van tien tot twaalf jaar niet zal afschrikken. Niemandsjongen is vertederend en leerzaam, zonder betuttelend te zijn.

Recensie: Niemandsjongen – Katherine Marsh