Recensie: Dagboek van mijn verdwijning RECENSIE

Recensie: Dagboek van mijn verdwijning – Camilla Grebe

Malin is nog maar een tiener als ze het skelet van een meisje vindt. Acht jaar later werkt Malin zelf bij de politie en maakt ze deel uit van het onderzoeksteam die opnieuw onderzoek doet naar de moord op het meisje. Ook Hanne en Peter maken deel uit van het onderzoeksteam, maar dan verdwijnen Hanne en Peter tijdens het onderzoek. Hanne wordt later alleen, onderkoeld en verward terug gevonden in het bos. Ze kan zich niets meer herinneren. Terwijl de politie op zoek gaat naar Peter, wordt er nog een lichaam aangetroffen van een vrouw op precies dezelfde plaats als het meisje acht jaar eerder. Toeval of hebben deze moorden met elkaar te maken? En waar is Peter?

Dagboek van mijn verdwijning volgt twee hoofdpersonen allereerst natuurlijk Malin en daarnaast ook Jake. Jake is een tienerjongen die in het dorp woont en bij het onderzoek betrokken raakt doordat hij het dagboek van Hanne vindt in het bos. Door het dagboek van Hanne die Jake leest zorgt Camilla Grebe dat de lezer nog een perspectief heeft op de gebeurtenissen. Drie heel verschillende personages als het gaat om leeftijd, geslacht en ervaringen, maar Grebe zorgt dat alles naadloos samen komt en dat de lezer een compleet beeld krijgt van heel het verhaal. Naast de sterke en intrigerende personages is de omgeving ook een belangrijke punt in Dagboek van mijn verdwijning. Grebe geeft met het dorpje Ormberg een beklemmende, broeierige sfeer aan het boek. Ormberg is een klein geïsoleerd dorpje waar iedereen elkaar kent en waar ze niet bepaald vriendelijk zijn tegenover vreemdelingen. De bewoners hebben geleidelijk alle handel zien verdwijnen naar het buitenland en de bewoners zijn verwaarloosd en zonder hoop achter gebleven. Ormberg lijkt het gevoel van de bewoners overgenomen te hebben en het zweeft als een donkere wolk over hen heen. Al wordt er wel iets te veel nadruk gelegd op de slechte weersomstandigheden. De lezers weten ook wel dat het in de winter koud is en er sneeuw kan liggen, dat werd iets te vaak benadrukt.

De verhaallijn van Dagboek van mijn verdwijning is wel wat langzaam en het verhaal miste die spanning, die er voor zorgt dat je het boek maar moeilijk weg kan leggen. Misschien heeft de eenvoudige schrijfstijl hier een rol ingespeeld. Maar dit wordt goed gemaakt door de karakterontwikkeling van de personages en het gevoel dat Grebe over weet te brengen met haar beschrijvingen. Grebe wilde niet alleen een thriller schrijven maar ze wilde ook een belangrijke boodschap overbrengen met haar boek. Daar is ze zeker in geslaagd, ​vooral het stukje wat Grebe aan het einde schrijft over Ormberg zet de lezer aan het denken. Dagboek van mijn verdwijning is ondanks de langzame verhaallijn en het feit dat het spanning miste het waard om te lezen. Al is het maar voor de belangrijke boodschap die in het verhaal zit.

Recensie: Dagboek van mijn verdwijning – Camilla Grebe