Recensie: De hemel verslinden RECENSIE

Recensie: De hemel verslinden – Paolo Giordano

In De hemel verslinden van Paolo Giordano ontvlucht de veertienjarige Teresa elke zomer samen met haar vader hun drukke woonplaats Turijn. Ze brengen de vakanties door op het Italiaanse platteland, waar Teresa’ s oma woont. In het dorpje Speziale is nauwelijks iets te beleven, maar dan ontmoet Teresa de intrinsieke Bern. Hij woont op de nabijgelegen boerderij van zijn pleegouders, die hem en zijn halfbroers streng religieus opvoeden. De complexe, intieme band tussen de jongens lijkt een wig te drijven tussen Bern en Teresa, maar dat is lang niet hun enige uitdaging…

Na het grote succes van De eenzaamheid van de priemgetallen is het Paolo Giordano opnieuw gelukt om een intense roman te schrijven die doordringt tot in elke porie. De personages vinden elkaar in de eenzaamheid en onzekerheid, wat een onbreekbaar bondgenootschap tot gevolg heeft. Althans, dat is waar ze zich wanhopig aan vasthouden. De auteur weet op een feilloze manier de buitenbeentjes van de maatschappij te schetsen. De vergeten, de verstoten, de kansloze mensen die niet in staat zijn op een normale manier een bestaan op te bouwen. Maar terecht stelt Giordano de lezer de vraag wat dan ‘normaal’ is, en misschien nog wel belangrijker: wat een goed en zinvol bestaan is.

Een van de sterkste punten aan De hemel verslinden is de vraag naar de zin van het leven. Ondanks veel kritiek is er een gezin – met een veel diepere band dan bloed – dat een ecologische, zelfvoorzienende gemeenschap vormt. Ze verbouwen hun eigen voedsel en wekken hun eigen energie op, gewoon omdat ze geloven dat dat beter is. Als lezer leef je mee met hun pieken en dalen, de oogsten die slagen en mislukken, de seizoenen die zon of noodweer brengen en de altijd prangende vraag of er wel genoeg geld verdiend wordt. Net als de levenswijze van de hoofdpersonen is ook het leestempo traag, maar dat is niet erg omdat het verhaal blijft boeien.

De personages zijn naar mijn idee net niet genoeg uitgewerkt. Je maakt als lezer deel uit van de relatie tussen Teresa en Bern, die soms passievol en dan weer moeizaam is, maar nooit weet je helemaal wat er in hun hoofd omgaat. Misschien is dat juist wel de kracht van het verhaal, dat je de personages niet helemaal begrijpt, maar het zorgt ook voor veel vragen. Zo zijn er de conflicterende overtuigingen over het bestaan van God, het uitvoeren van bepaalde rituelen en het naleven van strenge regels. Interessante overtuigen, dat wel, ze zetten je aan het denken. En dan is er ook nog het grote verdriet om iets dat niet gekocht kan worden met stapels geld en duizend zonnestralen, waar je als lezer al snel deelgenoot van uitmaakt.

De hemel verslinden is geen boek dat je in een middagje uitleest. Het is een episch verhaal dat vier verschillende levens gedurende twintig jaar observeert. Verwacht een complex, maar ook een mooi en intrigerend verhaal over verbondenheid, liefde, verlies en de eeuwige zoektocht naar de zin van het leven. 

Recensie: De hemel verslinden – Paolo Giordano