Recensie: Droomopa RECENSIE

Recensie: Droomopa – Dolf Verroen

In Droomopa maken we kennis met Thomas, die een weekje bij zijn opa en oma logeert. En dan gaat zijn opa dood, zomaar ineens, in zijn slaap. Thomas is bang dat hij zijn opa zal vergeten, zijn opa die altijd zulke bijzondere dromen had en die ook altijd in geuren en kleuren vertelde aan Thomas. 

De novelle begint met een prachtige tekening in kleur, waar Thomas met zijn opa aan de keukentafel zit. De knusheid en gemoedelijkheid straalt van de prent af. Maar die nacht gaat opa dood.

“Zomaar,” zegt mijn oma. “Hij porde me wakker, keek me aan en was dood.” De prenten die daarna volgen in Droomopa zijn zwart-grijs. Er is altijd een rood detail te vinden in de prenten; of de sjaal van opa of de pet van Thomas. Heel mooi gedaan van illustrator Charlotte Dematons. Ondanks het overlijden van opa, is niet alles donker en zwaarmoedig. De zwart-grijze illustraties worden afgewisseld met kleurrijke prenten van de dromen van opa. De samenwerking tussen Verroen en Dematons is geweldig, bijna magisch. De belevingswereld van een kind rondom het overlijden van een dierbaar persoon is subliem weergegeven door de juiste mix van woorden en prenten. Met dit boek maken schrijver en illustrator duidelijk dat kinderen ook te maken krijgen met de dood, je kan ze er niet voor wegstoppen. De oma van Thomas doet dat wel. Thomas staat er een beetje  ontredderd bij als zijn oma van alles aan het regelen is en een heleboel mensen moet bellen.

“Ik wil naar hem toe, hem zien, maar dat mag niet. “Daar ben je nog te jong voor,” zegt oma. “Dood hoort bij oude mensen, niet bij kinderen.”

Thomas laat zich niet afschepen met deze woorden van oma en hij gaat toch stiekem bij zijn opa kijken. “Zo koud is opa niet. Hij is niet eng, wel vreemd. Zijn mond lacht een beetje, alsof hij het leuk vond om dood te gaan.”

Dit is precies zoals kinderen reageren op zoiets beladens als de dood. Zij zijn in staat taboes te doorbreken en te zorgen voor een lach tussen alle tranen die vloeien. Toch weet Thomas niet goed hoe hij zich voelt na het overlijden van opa. Er is iets weg, maar of hij zich verdrietig voelt, weet hij eigenlijk niet. Wel is er de angst, dat hij opa gaat vergeten, omdat hij zich al snel niet meer kan herinneren hoe hij er uit ziet. Maar dan, in zijn eigen droom ziet Thomas heel duidelijk opa voor zich. En dan is het goed zo.

Droomopa is een prachtige novelle over hoe een kind omgaat met de dood van zijn opa. De samenhang tussen woord en beeld is om stil van te worden.

Recensie: Droomopa – Dolf Verroen