Recensie: Godsgraf RECENSIE

Recensie: Godsgraf – Jay kristoff

Godsgraf is het directe vervolg op Nimmernacht en het tweede boek van wat een trilogie zal gaan vormen. Het verhaal gaat verder waar het gebleven is en het is dan ook van belang om Nimmernacht te lezen voordat je aan dit boek begint. Jay Kristoff laat met zijn voorwoord weer zijn typerende schrijfstijl doorschemeren. Hij spreekt zijn lezers direct persoonlijk aan, waardoor je meteen weer in de sferen van het boek terecht komt. Hierna geeft de auteur een opsomming van belangrijke personages uit het voorgaande boek. Dit is een fijne inleiding voordat je aan het verhaal begint, omdat het je geheugen opfrist.

In Nimmernacht slaagde acoliet Mia Corvere er niet in om haar laatste beproeving positief af te ronden. De Rode Kerk werd door haar toedoen gered en Mia werd benoemd tot Klerk, wat haar een opgeleide huurmoordenaar maakte. Hoewel ze weer een stapje dichterbij is, heeft ze haar doel nog niet bereikt. Nog steeds wil ze wraak nemen op de moordenaars van haar vader. Als ze hoort dat twee van haar doelwitten Godsgraf zullen bezoeken tijdens de Grote Spelen, verandert ze haar tactiek en laat zich gevangen nemen. Als slaaf wordt ze opgeleid tot gladatii en ze hoopt hiermee in de Grote Spelen te kunnen vechten...

Kristoff neemt ons met Godsgraf mee naar de vertrouwde wereld die hij in het eerste boek creëerde, maar voegt er tal van nieuwe elementen aan toe. Warm weerzien met oude bekenden wordt afgewisseld met kennismaking van nieuwe personages en monsters. Het boek speelt zich voornamelijk af in een wereld dat is afgeleid van de Oude Romeinen. De beroepsvechters, gladiatii genaamd, vechten voor de goede naam van hun meesters. Hoewel er tal van boeken over gladiatoren te vinden zijn, zorgen de vele nieuwe elementen en de karakteristieke sfeer ervoor dat het zich toch weet te onderscheiden.

Het hoge tempo en de vele actiescènes laten je met regelmaat op het puntje van je stoel zitten en zorgen ervoor dat het érg lastig wordt om Godsgraf aan de kant te leggen. Hierdoor vlieg je waarschijnlijk door de ruim 600 pagina's heen. Toch blijft het een boek dat niet voor iedereen geschikt is. De -ondertussen- bekende voetnoten schitteren ook in dit boek. De auteur neemt wederom geen blad voor de mond en is op momenten weer goed sarcastisch. Grove taal wordt nergens vermeden, evenals de gedetailleerde scènes over geweld en seks. 

Hoewel Mia als Donkerling over een bijzondere gave beschikt, wordt ze toch niet als buitengewoon persoontje neergezet. Ze weet weinig over haar gave en probeert erachter te komen wat dit voor haar betekent. In haar avontuur op zoek naar de waarheid worden vrienden vijanden en vijanden worden vrienden. Ze is een overlever die behoorlijk wat obstakels moet zien te overwinnen voordat ze ergens komt en dit gaat zeker niet altijd vlekkeloos. Deze menselijke eigenschappen zorgen ervoor dat er empathie voor het meisje wordt opgewekt. De mysterieuze krachten van de Donkerlingen wordt nog niet volledig uit de doeken gedaan. De auteur licht tips van de sluier op en hoewel dit een mate van voldoening geeft, triggert het ook nog steeds de nieuwsgierigheid.  

Kristoff weet met Godsgraf een waardig vervolg neer te zetten. Zijn unieke en gewaagde schrijfstijl is wederom kenmerkend en zal de fans laten stralen. Avontuur en verrassingen liggen weer om de hoek te loeren en met veel actie worden we naar de cliffhanger op het eind van het boek geleid. Na het lezen rest alleen nog maar de vraag hoe lang we nog ongeduldig op de vertaalde afsluiter van de trilogie moeten wachten.

Recensie: Godsgraf – Jay kristoff