Recensie: Welkom in Amerika RECENSIE

Recensie: Welkom in Amerika – Linda Boström Knausgård

Welkom in Amerika, het nieuwe boek van Linda Boström Knausgård, is het verhaal over Ellen, een jong meisje dat na de dood van haar vader niet meer praat. Ellen denkt haar agressieve, alcoholistische vader op een dag dood, waarna dit ook gebeurt. Vanaf dat moment besluit ze om niet meer te praten. Na deze gebeurtenis verandert haar visie op de wereld en de relatie met de mensen om haar heen.

Ellen woont samen met haar moeder, een uitbundige actrice die vooral met zichzelf bezig is, en haar oudere broer, een puberende jongen die vooral geïnteresseerd is in meisjes. De levens van het achtergebleven gezin lopen volledig langs elkaar heen. Het enige wat hen aan elkaar verbindt is het huis dat ze met elkaar delen. Ellens stilte daagt de mensen om haar heen uit en dwingt hen om weer nader tot elkaar te komen.

Het is een interessant gegeven van Knausgård om een verhaal te schrijven door de ogen van iemand die niet praat. Het korte verhaal, wat maar 119 pagina’s beslaat, is geheel geschreven door de ogen van de jonge Ellen. Het is volledig een intern monoloog, al lijkt het soms op dialoog door de manier waarop Ellen in gedachte reageert op de mensen om zich heen. Ellen is een waarnemer, ze bemoeit zich niet met de wereld om haar heen, maar ze ziet alles. Ze is als het ware een muurbloempje met een sterke mening.

Op sommige momenten is de stijl simpel, zoals een jong meisje van elf jaar oud zou praten en denken, en op sommige momenten is het bijna poëtisch en lijken de gedachten te volwassen voor een kind. Toch past dit beide in het personage van Ellen, die in sommige opzichten naïef en kinderlijk is en in andere opzichten juist veel volwassener dan de volwassenen in haar leven. Dit wordt vooral duidelijk door de relatie die Ellen heeft met haar moeder, die onbezonnen en uitbundig is, terwijl Ellen veel bedachtzamer is en in zichzelf gekeerd.

Door de omvang is Welkom in Amerika een roman die bij uitstek geschikt is om in één ruk uit te lezen. Het is bijna geen roman te noemen, eerder een kort verhaal. Dit zorgt dat je voor korte tijd heel krachtig en intens opgaat in het verhaal, en voor je het weet is het al voorbij. Wanneer je het boek uit hebt moet je even stilstaan bij wat je zojuist hebt gelezen.

Het enige wat jammer is aan dit boek is dat door de beknopte omvang we niet heel veel ontwikkeling meemaken van Ellen. Het liefst wil je weten hoe het met haar verder zal gaan, of ze weer zal gaan praten en of de relatie met haar familieleden zal veranderen. Maar misschien, net als Ellens zwijgen, hoeft niet alles gezegd te worden. Het zwijgen van Ellen geeft een gevoel van eenzaamheid weer, een disconnectie tussen Ellen en haar omgeving. Alle mensen om haar heen zijn vooral met zichzelf bezig. Zwijgen is haar reactie. Welkom in Amerika is een krachtige illustratie van eenzaamheid en de denkwereld van een zoekend kind. Linda Boström Knausgård maakt hiermee het onzichtbare zichtbaar, en wat onuitgesproken is luid en duidelijk.

Recensie: Welkom in Amerika – Linda Boström Knausgård