Recensie: Feo en de wolven RECENSIE

Recensie: Feo en de wolven – Katherine Rundell

“Feo begreep ze; wolven hoorden bij de weinige levende wezens die de moeite waren om voor te sterven, vond ze. Maar het zag er niet naar uit dat iemand dat van haar zou vragen: per slot van rekening waren het meestal de wolven die tot sterven waren gedoemd.”

Feo en de wolven van Katherine Rundell gaat over het meisje Feodora (die liever Feo genoemd wordt). Samen met haar moeder woont ze diep in de bossen van Rusland. Zij en haar moeder zijn wolvenverwilders. De wolven die door rijke mensen als huisdieren werden gehouden worden naar Feo en haar moeder gebracht en het is aan hen de taak om de wolven weer wild te maken. Feo kent geen ander leven dan dit. Maar dan wordt haar moeder gevangengenomen door generaal Rakov en weet Feo net op tijd te vluchten. Lukt het Feo om haar moeder te redden?

Feo en de wolven is een prachtig boek dat leest als een sprookje. Niet alleen begint het boek met ‘Er was eens’, Katherine Rundell heeft daarnaast ook een magische schrijfstijl. Zo weet ze de lezer daadwerkelijk te betoveren met de woorden die ze op papier zet. “Feo wilde dat ze kon uitleggen dat de schoonheid van de wereld op zichzelf een soort gezelschap is en dat ze op een van de mooiste plekken in de wereld woonden.” Daarnaast weet de auteur de karakters zo te beschrijven dat je ze als lezer meteen in je hart sluit. Zo is Feodora stoer, dapper, meelevend en af en toe een beetje naïef. Die combinatie zorgt ervoor dat ze echt tot leven komt. Je hebt het gevoel dat je haar zo zou kunnen kennen. Op de voorkant van het boek prijkt een citaat van Philip Pullman, de auteur van De noorderlicht trilogie. Dit is geen vreemde keuze; de lezers die De noorderlicht trilogie ook hebben gelezen zullen zeker overeenkomsten zien tussen Feo en Lyra (de hoofdpersoon in de boeken van Pullman).

Naast Feodora speelt ook Ilja een belangrijke rol in het boek. Al in het begin van het verhaal leert Feo hem kennen. Hij is een soldaat en wil haar aanvankelijk neerschieten, maar wanneer hij ziet dat de wolven eigenlijk helemaal niet zo slecht zijn bedenkt hij zich. Ilja is bijna het tegenovergestelde van Feo. Hij is lang niet zo dapper, maar wel ontzettend loyaal. Als lezer voel je je meteen met hem verbonden en hij is een karakter die je eigenlijk meteen mag.

Zoals ik al zei leest het boek als een sprookje, maar ook dit sprookje heeft zijn duistere kanten. Het boek schuwt de dood en heftige gebeurtenissen niet. Hierdoor is het boek zeker niet geschikt voor de jongere lezers, maar juist voor de wat oudere lezers vanaf een jaar of 13/14. Doordat de auteur heeft gekozen om deze onderwerpen wel in het verhaal te verwerken, krijgt het boek iets realistisch mee. Immers de tocht die Feo gaat maken om haar moeder te bevrijden is niet zonder gevaren.

Een ander leuk aspect aan het boek is dat het zich afspeelt in Rusland. Persoonlijk heb ik niet veel tienerboeken gelezen die zich hier afspelen en het was dan ook een leuke afwisseling. Ondanks dat de natuur erg mooi werd omschreven en er af en toe Russische uitspraken werden gebruik had de auteur hier toch nog iets meer mee kunnen doen. Ik waande me tijdens het lezen namelijk niet echt in Rusland.

Al met al is Feo en de wolven een prachtig boek voor jong en oud. Het boek leest als een sprookje en het einde zal je als lezer raken en ontroeren. Feo en de wolven is een bijzonder verhaal dat je zal betoveren.

Recensie: Feo en de wolven – Katherine Rundell