Recensie: Lemony Snickets afschuwelijke avonturen – het verderfelijke vierde boek RECENSIE

Recensie: Lemony Snickets afschuwelijke avonturen – het verderfelijke vierde boek – Lemony Snicket

De Baudelaire-wezen krijgen opnieuw een andere voogd toegewezen. Na de dood van hun ouders in een brand, die ook hun huis in de as heeft gelegd, hebben Violet, Claus en Roosje nog niet veel geluk gekend. Overal waar ze gaan lijkt de gemene geldbeluste graaf Olaf hen te volgen. In dit vierde deel komen de Baudelaire-wezen terecht op een houtzagerij waar ze net zo behandeld worden als de rest van de werknemers. De omstandigheden zijn bedroevend en natuurlijk duikt graaf Olaf weer op. Lukt het Violet, Claus en Roosje om hun voogd er van te overtuigen dat ze in gevaar zijn? En kunnen ze weer uit de klauwen blijven van graaf Olaf?

“Nu weet je dus dat de eerste zin wordt: ‘De Baudelaire-wezen keken uit het vuile raam van de trein naar het sombere zwart van het Warse Woud, en vroegen zich af of het ooit nog de goede kant op zou gaan met hun leven’. Als je geen zin hebt in een heel onplezierig verhaal, dan kun je dit boek maar beter wegleggen.”

Het is vrij bijzonder om een boek te lezen waarbij de auteur je afraadt om verder te lezen. Ergens ga je dan toch twijfelen aan jezelf. ‘Doe ik er wel goed aan om door te lezen?’ Toch ontstaat er net door dit afraden een soort koppige nieuwsgierigheid. ‘Zo erg kan het toch niet zijn?’

De voorgaande vragen kunnen vrij makkelijk beantwoord worden na het lezen van dit Verderfelijke vierde boek. Je moet gewoon doorlezen en het is inderdaad niet zo erg als Lemony Snicket je probeert duidelijk te maken aan het begin van het boek. Natuurlijk zijn er momenten dat je medelijden hebt met de Baudelaire-wezen, maar over het algemeen zijn deze benaderd op een wijze die eerder grappig is dan droevig.

De schrijfstijl van Lemony Snicket is uniek. Hij is de alwetende auteur die je het verhaal vertelt en hij laat duidelijk merken dat hij ook al weet hoe het gaat aflopen. Als je ook de eerste drie boeken hebt gelezen, ben je waarschijnlijk al gewend aan dit gegeven en verwacht je dit ook. In die zin ligt dit boek zeker in de lijn met de eerste drie Lemony Snickets afschuwelijke avonturen.

Het verderfelijke vierde boek is ook erg leerzaam. Lemony Snicket gebruikt af en toe een moeilijk woord en dat legt hij nadien dan uit in één zin. Hij zorgt er op die manier voor dat kinderen begrijpen waarom dit specifieke woord in deze context wordt gebruikt.

De personages hebben elk hun eigen karakter. Je kan bijna zeggen dat ze elk één superkracht hebben. Violet is erg goed in dingen uitvinden, Claus is erg belezen en Roosje kan heel goed bijten. Het is erg grappig dat Roosje, als baby zijnde, een vrij grote rol krijgt toebedeeld in de avonturen die de kinderen meemaken. Mede hierdoor krijgt het boek een erg luchtige sfeer. De absurditeit van een baby die overal een mening over heeft en met haar tanden de familie-eer redt, zorgt voor een zekere vorm van hilariteit.

Het verderfelijke vierde boek is een grappig relaas van een nieuwe poging van de Baudelaire-wezen om zich ergens te vestigen en de nieuwe poging die graaf Olaf onderneemt om hun fortuin in handen te krijgen. Er is met dit deel niks nieuw onder de zon, maar het gaat ook nooit vervelen. Lemony Snicket toont dat ellende erg vermakelijk kan zijn. De doelgroep zal ook weer smullen van dit deel. Het is spannend en er zitten veel emoties in verstopt. Elk personage is herkenbaar neergezet, maar toch is er genoeg waar een kind zijn verbeelding op kan loslaten. Het boek biedt alvast een inkijk op het volgende deel in de reeks en daar ben je als lezer weer erg benieuwd naar. Om het in Roosje’s woorden te zeggen: ‘Foetoe!’ Wat hier zoveel wil zeggen als Laat deel vijf maar snel komen!

Recensie: Lemony Snickets afschuwelijke avonturen – het verderfelijke vierde boek – Lemony Snicket