Recensie: De oorlog die ik eindelijk won RECENSIE

Recensie: De oorlog die ik eindelijk won – Kimberly Brubaker Bradley

Londen, 1940. De Tweede Wereldoorlog is in volle gang. Ada en haar jongere broertje Jamie zijn vanuit Londen geëvacueerd naar het landgoed van de strenge lady Thornton. Ze verblijven er bij Susan Smith. Nadat Ada aan haar klompvoet wordt geopereerd, is ze niet langer het beschadigde en misvormde meisje waar haar moeder zo een hekel aan had. Maar wie is ze dan wel? Terwijl de oorlog steeds dichterbij komt, voert Ada een innerlijke strijd met zichzelf.

Kimberly Brubaker Bradley is er opnieuw in geslaagd om een prachtig boek te schrijven. Hoewel het boek de langverwachte opvolger is van het gelauwerde eerste deel De oorlog die mijn leven redde, is het perfect mogelijk om De oorlog die ik eindelijk won te lezen zonder het eerste boek te hebben gelezen. Dit komt omdat het hoofdpersonage Ada regelmatig een terugblik werpt op het verleden. Deze terugblikken maken het tevens mogelijk om als lezer de pijn van Ada te voelen. Wanneer ze bijvoorbeeld vertelt over hoe ze zichzelf leerde lopen en ze het bloed van de vloer poetste opdat haar moeder er niet achter zou komen, voel je haar pijn. Iedere keer dat Ada een woord niet begrijpt, voel je woede naar haar moeder die Ada doelbewust dom heeft gehouden door haar op te sluiten in hun appartement. 

Doorheen het hele verhaal blijf je getuige van de strijd die Ada voert. Deze worsteling met haar gevoelens wordt door de auteur op een realistische en beklijvende manier verwoord. Het ongeloof dat ze ervaart over de liefde van Susan voor haar broertje en haarzelf, het wantrouwen dat ze heeft tegenover de mensen rondom haar. Daarnaast toont Ada een enorm doorzettingsvermogen. Ze is een meisje waar je respect voor hebt.

Hoewel dit boek een kinderboek is, is De oorlog die ik eindelijk won nog iets te hoog gegrepen voor de jonge lezers. Het lettertype, het aantal pagina’s en de schrijfstijl maken dit verhaal moeilijk voor minder sterke lezers uit de groep 10 - 12 jaar. Betere lezers kunnen het wel boek aan. Anderzijds zorgen deze elementen ervoor dat het boek even goed door volwassenen kan gelezen en geapprecieerd worden.

Ook in dit boek gaat schrijfster Kimberly Brubaker Bradley de rauwe werkelijkheid van leven in tijden van een oorlog niet uit de weg. Wanneer een bode een telegram brengt met daarin de boodschap dat Jonathan, de zoon van lady Thornton, tijdens de strijd is omgekomen, voel je de pijn en onmacht van alle personages. En bij de passages over de brandwacht besef je hoe moeilijk het leven toen moet geweest zijn. Opstaan om van 02:00 tot 04:00 uur ’s nachts de wacht te houden vanop de toren. Het luchtalarm horen in het dorp. Kijken waar de bommen vallen terwijl je je afvraagt of je broertje, je voogd, je familie zich in veiligheid hebben gebracht…

De oorlog die ik eindelijk won is een beklijvend verhaal over hoop en strijd, over liefhebben en geloven in jezelf.

“Je kunt heel wat weten, en op een dag geloof je het misschien ook.”

Recensie: De oorlog die ik eindelijk won – Kimberly Brubaker Bradley