Recensie: De meisjesmagneet RECENSIE

Recensie: De meisjesmagneet – Jackie van Laren

Het wennen aan zijn nieuwe leven valt Reinout Hollebeecq niet mee. Van het keurige Bussum is hij naar Amsterdam verhuisd om Nederlands te studeren. Zijn onzekerheid zit hem flink in de weg bij het maken van nieuwe vrienden, en zeker in het contact met meisjes. Reinouts eerste ontmoeting met zijn onderbuurvrouw Ratter, de stoere bassist van een metalband, gaat dan ook niet zoals hij het misschien gewild zou hebben. Toch valt hij direct als een blok voor haar en stemt hij er al snel mee in de zieke zanger van de band te vervangen. Zo gaat er een nieuwe wereld voor hem open, waarin hij tot zijn verrassing een meisjesmagneet wordt. Maar het meisje dat hij het liefste wil, zit vast in een knipperlichtrelatie en is te beschadigd om wie dan ook zomaar te vertrouwen.

De meisjesmagneet is het tiende boek van Jackie van Laren. Van Laren maakte met de Q-serie haar debuut als schrijver en schreef later onder meer de vierdelige Eilandliefde-serie, die begon als vervolgverhaal op Facebook. Hierdoor kan ze inmiddels op een trouwe schare fans rekenen. Hen stelt ze zeker niet teleur met dit nieuwste boek. De meisjesmagneet leest weer vlot weg, met als leuk detail dat een aantal personages uit eerdere boeken opnieuw ten tonele verschijnt. Zo creëert Van Laren een eigen universum met mensen van vlees en bloed, die ook blijven bestaan nadat hun verhaal is afgelopen.

Waarin De meisjesmagneet verschilt van eerdere boeken van Van Laren, is dat dit boek echt op gang moet komen. Door zijn onzekerheid en vervolgens vreemd snelle metamorfose is Reinout geen personage waar je direct heel dol op bent. En hoeveel hoofdpersonen uit romans verslijten een hele trits meisjes, terwijl die ene waar het om gaat er letterlijk soms met de neus bovenop staat? Sowieso is Ratter een beetje een vreemde love interest, zo groot zijn de verschillen tussen de keurige Reinout en haar seks, drugs en rock-‘n-roll leven. Daarmee is De meisjesmagneet een stuk minder lief dan Van Larens eerdere boeken. Haar tiende is rauwer, met meer (platte) seks en onverstandige levenskeuzes, en daarmee misschien niet voor iedereen.

Toch kun je als lezer gaandeweg steeds meer sympathiek opbrengen voor Reinout, en ook bij Ratter breek je langzaam door die harde buitenkant. Dat doet Van Laren knap en als met het slot alles eindelijk lijkt te kloppen, vergeef je haar de wat gekunstelde opzet. Sowieso ligt de lat voor een volgend boek natuurlijk steeds hoger, zeker als de voorgaande zo goed ontvangen zijn. En dan is er nog de uitdaging origineel te blijven; niet alleen als schrijver binnen je eigen oeuvre, maar ook binnen dit genre, waarin de uitkomst eigenlijk vanaf de eerste pagina vast ligt. Van Laren doet met De meisjesmagneet een goede poging iets nieuws neer te zetten, gelukkig zonder uit het oog te verliezen dat haar boeken in de eerste plaats vooral gewoon heerlijk weglezen.

Recensie: De meisjesmagneet – Jackie van Laren