Recensie: De kleur van de zon RECENSIE

Recensie: De kleur van de zon – David Almond

Het is een warme dag midden in de zomervakantie als Davie besluit om de berg op te wandelen. Hij is nauwelijks van huis vertrokken, als hij hoort dat Jimmy Killen is vermoord. Iedereen is ervan overtuigd dat Zorro Craig de dader is. Onderweg naar de top van de berg houdt Davie zijn ogen open voor het geval hij Zorro ziet, maar in plaats daarvan ontmoet hij een veelzijdigheid aan mensen die hem allemaal iets te vertellen hebben, waardoor zijn kijk op de wereld verandert.

De eerste zin van De kleur van de zon luidt: “Het begint als een gewone zomerdag, de dag waarop Jimmy Killen doodgaat en weer levend wordt”.

In principe weet je als lezer dus eigenlijk direct de uitkomst van het verhaal al. Dit doet David Almond met opzet, want in dit boek gaat het niet zozeer om het plot, maar om de reis die Davie maakt naar de top van de berg en terug.

Davie is een jongen die net zijn vader verloren is. Hij woont met zijn moeder in een klein dorpje in Engeland, dat tegen een berg ligt. Het is niet duidelijk hoe oud Davie precies is, maar de aanwijzingen die Almond in het verhaal verwerkt, geven het idee dat hij in zijn jonge tienerjaren zit. Op een dag in de zomervakantie pakt Davie zijn vaders oude plunjezak, stopt er wat oude speelgoedmaskers in, zijn potloden en schetsboek en wat van zijn moeders bara brith (een soort brood met stukjes fruit er in) en gaat op pad, zonder dat hij precies weet waar hij heen wil.

In de omgeving van het dorp wonen twee rivaliserende families; de Craigs en de Killens. Niet veel later wordt het lijk van Jimmy Killen gevonden. Dit roept bij Davie herinneringen op aan de uitvaart van zijn vader en om zijn hoofd leeg te maken loopt hij verder de berg op. Onderweg ontmoet hij verschillende personages die allemaal een eigen kijk op het leven hebben en dit met Davie delen, of hij nu wil of niet. De mensen die Davie onderweg tegenkomt, waaronder een priester die niet meer in God gelooft, twee meisjes die met hun fantasierijke stoepkrijttekeningen de wereld een beetje mooier proberen te maken en twee vrouwen die een verhaal vertellen over een baby die ooit is ontvoerd door een buizerd, lijken hem dichter bij zichzelf te brengen en hem te helpen bij het verwerken van het verlies van zijn vader, maar of deze boodschap ook overkomt bij de jongvolwassenen voor wie De kleur van de zon is geschreven, is nog maar de vraag.

De kleur van de zon is een Young Adult bedoeld voor kinderen vanaf een jaar of twaalf en telt 220 bladzijden. Het taalgebruik van Almond is makkelijk te volgen, maar het verhaal zelf is langdradig en persoonlijk betwijfel ik of de doelgroep lang genoeg geboeid kan blijven om de dubbele boodschappen uit het verhaal te halen. Anders dan de gesprekken die Davie onderweg voert, gebeurt er weinig, waardoor de spanningsboog constant laag is.

In principe is dit verhaal een aaneenrijging van ontmoetingen tussen Davie en mensen die hij onderweg naar de top van de berg tegenkomt, en die voornamelijk spreken in metaforen en filosofische beeldspraak. Hierdoor is het soms lastig te onderscheiden wat verbeelding is en wat werkelijkheid en blijven de personages op afstand.

Erg jammer, want het idee achter De kleur van de zon is goed gevonden; een jongen die een berg op wandelt en als jongeman weer naar beneden komt.

Tijdens het lezen moest ik hierdoor steeds terugdenken aan verhalen als De kleine Prins en Alice in Wonderland. In tegenstelling tot de hoofdpersonen in deze klassiekers, lukte het mij als lezer niet om een band te krijgen met Davie, waardoor De kleur van de zon mijn aandacht maar nauwelijks vast wist te houden.

Recensie: De kleur van de zon – David Almond