Recensie: Dossier van de duivel RECENSIE

Recensie: Dossier van de duivel – Pieter Aspe en Marec

1890. De Brugse priester Ludovicus Van Haecke maakt in Parijs kennis met het occultisme en wil in Brugge zelf ook een occulte mis organiseren. Hij nodigt Berthe de Courrière uit, maar de verleidelijke vrouw valt ten prooi aan de gewiekste stoffenhandelaar Grossaert. De situatie loopt uit de hand en er wordt een lijk gevonden. In een net van intriges en leugens is het aan de politiemannen Cooremans en Vidts om uit te vinden wat de waarheid is.

De stijl van cartoonist Marec is erg herkenbaar en wordt in dit boek mooi gecombineerd met het schrijverstalent van Pieter Aspe. Dossier van de duivel is het eerste boek in wat een reeks moet worden die elk jaar een nieuw deel zal leveren.

De hoofdpersonages in Dossier van de duivel zijn grotendeels echte historische figuren en dat levert een mix op van waargebeurde feiten en verbeelding. Het leuke daarvan is dat je er als lezer ook nog iets van leert. Hoe zou je anders Berthe de Courrière moeten kennen? Tijdens het lezen ervaar je het helemaal niet als een verhaal dat waargebeurd zou kunnen zijn. De gebeurtenissen zijn zo bijzonder en bizar vooral, dat je denkt dat het wel verzonnen móet zijn. Hier en daar zullen er zeker elementen toegevoegd zijn om het effect van dit hele relaas wat spectaculairder te maken.

Brugge is de stad waar Dossier van de duivel zich afspeelt en dat is goed te merken aan het taalgebruik. Het zal voor de niet-Vlamingen een ware beproeving zijn om alle woordgrapjes te vatten. Het gebruik van het Brugse dialect wordt beperkt tot een minimum, maar af en toe achtte Aspe het gebruik ervan toch noodzakelijk voor de sfeer van het verhaal. Ook de Franse taal duikt af en toe op en, hoewel dat heel normaal is in Vlaanderen, zal het voor de Nederlanders een extra uitdaging vormen. Het is gewoonweg minder prettig lezen als je moet stoppen om de betekenis van een woord op te zoeken, zeker als het aantal woorden al vrij beperkt is.

Een klassiek stripverhaal is Dossier van de duivel niet. Beeld en tekst werken heel mooi samen en hebben elk hun eigen kracht om toe te voegen aan het geheel. Of de stijl van Marec bevalt, is volledig afhankelijk van de eigen smaak, maar er valt niet over te twisten dat hij de situaties erg treffend kan weergeven. Het cartooneske geeft een soort afstandelijkheid, maar verbergt tegelijkertijd humor en je moet als lezer je eigen verbeelding nog laten spreken. Dat is misschien verbazingwekkend om te horen, maar Marec geeft je de handvaten waarmee je zelf beweging in het verhaal kan krijgen. Tijdens het lezen, vloeien de tekeningen naadloos in elkaar over en ontstaat er dynamiek.

Seks en intrige, een moord en een paar markante hoofdpersonages maken van Dossier van de duivel een typisch Vlaams verhaal. Je zal het niet snel vergeten en het is absoluut een aanrader om tussen twee andere boeken op te pakken. In ieder geval is het uitkijken naar een volgende samenwerking tussen de twee grootmeesters.

Recensie: Dossier van de duivel – Pieter Aspe en Marec