Recensie: De Drietand, de Heks en de Draak RECENSIE

Recensie: De Drietand, de Heks en de Draak – Christopher Paolini

Christopher Paolini’s De Drietand, de Heks en de Draak, is het langverwachte vervolg op de Erfgoed-reeks die Paolini als vijftien jarige begon te schrijven. De vier boeken vertellen het verhaal van het land Alagaësia en de boerenzoon Eragon, die geen boerenzoon blijkt te zijn, maar de zoon van een drakenrijder. Hij vindt een drakenei, dat voor hem uitkomt en samen met deze draak Saphira, die zijn zielsverwant is, moet hij de wereld van Alagaësia redden van de tiran Galbatorix. Hij moet de volkeren van diverse rassen zoals mensen, elfen, dwergen, Urgals samenvoegen en voor de harten van de draken, de Eldunari, zorgen. Daarbij komt dan nog de verantwoordelijkheden voor een nieuwe generatie Draken en Drakenrijders.

Christopher Paolini is duidelijk erg beïnvloed door diverse gevestigde science-fiction en fantasy schrijvers en door de films van Star Wars, maar hij heeft aan de Erfgoed-reeks zijn eigen identiteit meegegeven. Het eerste deel van deze reeks is verfilmd, maar helaas werden de vervolgen niet verder verfilmd. Vele fans vonden dat het laatste boek Erfenis (2011) wat onbevredigend eindigde en nu jaren later heeft Christopher Paolini (inmiddels zelf 35) dan toch een vervolg geschreven, waarin we kunnen lezen hoe het inmiddels met Eragon gaat.

Het is jaren geleden dat Eragon het land verliet om de nieuwe generatie Drakenrijders te stichten. Nu ziet hij zich geconfronteerd met een zee aan verantwoordelijkheden: een drakenvesting opzetten, leveranciers aantrekken, drakeneieren bewaken en het hoofd bieden aan vijandige Urgals en arrogante elven. Maar een visioen van de Eldunarí, onverwacht bezoek, en een mysterieuze Urgal-legende bieden de nodige afleiding…

En dat is precies wat De Drietand, de Heks en de Draak je biedt. Wat afleiding en een kijkje in het leven van Eragon en Saphira. Geen nieuwe diepgaande onthullingen. Dat is dan ook wel een beetje het punt dat stoort in dit boek. Het blijft allemaal wat aan de oppervlakte. Eragon is gestrest en gaat gebukt onder de verantwoordelijkheden en wordt dan wat opgevrolijkt door drie verhaaltjes of visioenen.

Eragon en Saphira zijn nog steeds samen, maar eigenlijk is en blijft Eragon alleen. Geen van zijn vrienden uit de Erfgoed-reeks is bij hem. Veel van de personages uit de Erfgoed-reeks komen er niet echt in voor. Af en toe een verwijzing. Bijvoorbeeld naar Arya, via haar grasscheepje dat nog steeds door de wereld vliegt. Murtagh komt voorbij in het verhaal over de drietand en dat is de eerste wat vage aanwijzing dat er in eventuele volgende boeken misschien weer nieuwe avonturen komen. Het ‘Kwaad’ roert zich misschien weer… De enige die goed genoemd wordt is de tovenares en ziener Angela en het onfortuinlijke kind Elva. Het kind dat Eragon dacht te zegenen, maar dat opgezadeld werd met een vloek.

Het blijkt dus dat de zus van Christopher Paolini, Angela Paolini model gestaan heeft voor de kruidenvrouw Angela. Het verhaal van ‘De Heks’ gaat over haar. Angela de Kruidenvrouw biedt Eragon een dagboek aan om te lezen. Angela Paolini heeft dit deel zelf geschreven. Dat is te merken, want er komen geen verwijzingen in voor die aansluiten bij de boeken van Erfgoed. Het is een wat vaag verhaal over Elva, die weg wil en Angela de Kruidenvrouw besluit haar naar de nieuwe Drakenvesting van Eragon te brengen, zodat hij voor haar verdere welzijn kan zorgen. Simpelweg omdat Eragon ook verantwoordelijk is voor het vreemde wezen dat Elva geworden is. Nog meer verantwoordelijkheden dus…

Je moet eigenlijk ook wel de Erfgoed-reeks gelezen hebben om de verhaallijn te kunnen volgen. Het verhaal van De Drietand, De Heks en de Draak begint zonder uitleg van het voorgaande, gewoon waar boek 4 De Erfenis van de Erfgoed-reeks ophield.

Christopher Paolini is een Amerikaanse schrijver uit Raradise Valley in Montana. De bergen daar, inspireerden hem tot de beschrijving van de Beor-bergen in de Erfgoed-reeks. Hij tekende zelf alle landkaarten van Alagaësia, die in de boeken voorkomen. De uitvoering van het boek sluit prachtig aan bij de vorige boeken. En als je de titelpagina bekijkt en de ondertiteling leest: boek 1: Eragon, dan verwacht je dus vervolgboeken… De vertaling van de titel: The Fork, The Witch and The Worm, is in het Nederlands wat vaag. De drietand, waarbij je het idee krijgt van een wapen als dat van de zeegod Poseidon, is inderdaad slechts een vork….

Christopher Paolini's De Drietand, de Heks en de Draak is een leuk boekje, dat je zo wegleest in een paar uurtjes. Het is zeker in de mooie bloemrijke stijl van Paolini geschreven, wederom met veel vreemde namen die je amper kunt uitspreken, maar achterin is weer een woordenlijst. De uitgebreide verantwoordingen en dankwoorden van zowel Christopher als van zijn zus Angela nemen ook nog wat ruimte in beslag, dus het is een korte geschiedenis over Eragons dagelijkse leven. Het houdt wel een belofte in voor eventueel meer, maar of dat daadwerkelijk Paolini’s bedoeling is weet ik niet, dus ik ben reuze benieuwd.

Gezien het feit dat de verwachtingen van een vervolg op de Erfgoed-reeks hooggespannen waren en Christopher Paolini’s De Drietand, de Heks en de Draak eigenlijk wat teleurstelt in mijn optiek, geef ik het boek slechts 3 hartjes. Ik zie het als een leuk beginnetje en hoop op meer en beter.

Recensie: De Drietand, de Heks en de Draak – Christopher Paolini