Recensie: Zeven nachten RECENSIE

Recensie: Zeven nachten – Simon Strauss

S. wordt bijna dertig en net zoals vele andere van zijn generatie zet hem dat aan het denken. Want dertig is het nieuwe volwassen, dertig is de tijd van het huisje, boompje, beestje. Maar is hij daar wel klaar voor? Is hij er klaar voor om zijn twintigerleven te laten gaan en een gezin te stichten, verantwoordelijkheid te dragen voor zijn daden en dat alles zonder grote test? Gewoon van twintiger naar dertiger in één dag? Nog eenmaal gaat hij in zeven nachten de zeven zonden beleven, op voorwaarde dat hij schrijft. Zeven bladzijdes per nacht.

Simon Strauss is een Duitse journalist en redacteur. Hij is de zoon van de Duitse toneelschrijver Botho Strauss. Zeven nachten is zijn debuut en het is zeer waarschijnlijk dat hij zich heeft laten inspireren door zijn vader. Hij schrijft groots en literair, waardoor sommige critici zich af vragen of hij niet aan hoogmoed (de eerste zonde) lijdt. 

Op een dag komt T. naar S. toe. Hij geeft hem de mogelijkheid om in zeven nachten de zeven zonden te ervaren, mits hij voor zeven uur ’s ochtends zeven bladzijden heeft geschreven. Deze zeven zonden zijn hoogmoed, gulzigheid, luiheid, hebzucht, jaloezie, wellust en woede. Het wordt al snel duidelijk dat zeven een belangrijk getal is in de roman. Zeven is een bijbels getal dat staat voor voltooiing en perfectie, hetgeen waarnaar Simon Strauss naar op zoek is in de roman. 

In zijn zoektocht geeft hij kritiek op zijn generatie die keuzestress heeft, rusteloos is en zich verveelt, maar niks bereikt. De generatie die niet zoals de voorgaande generaties iets opbouwt en vecht voor zijn principes. Maar hij voelt niet alleen zijn eigen generatie aan de tand, hij is ook kritisch op de rest van de samenleving. Onder andere over het gevoerde vreemdelingenbeleid en ons eetgedrag.

Simon Strauss maakt in Zeven nachten veel gebruik van verwijzingen naar de Griekse mythologie, het oude Rome en naar de grote schrijvers van de afgelopen eeuw. Dit haalt de vaart uit het boek en maakt het soms lastig het verhaal te begrijpen als je ze niet herkent. Maar het zijn niet alleen deze verwijzingen die Zeven nachten niet aan de verwachtingen laat voldoen. Als lezer bouw je geen band op met de hoofdpersoon. Ook mist de roman een (duidelijke) verhaallijn. 

Het einde van Zeven nachten is vaag. Het is een commentaar van T. waarin hij vertelt dat S. er nu bij hoort. Dat hij een dertiger is geworden. Maar behalve enthousiast is hij ook teleurgesteld. Hij schrijft dan ook: “ik had me er zo veel van voorgesteld.” Deze uitspraak komt overeen met mijn lezerservaring. De eerste zinnen waren overtuigend, maar daarna liep ik vast. Het is een boek waarvan de letters los gelezen moeten worden. Waarvan je de zinnen uit de context moet halen om de waarde zorgvuldig af te wegen, te proeven en te overwegen. Maar tegelijkertijd moet men de woorden niet letterlijk lezen, maar in de flow van de tekst. Je moet het hele verhaal, het grote plaatje zien. En soms is er gewoon geen enkele betekenis aan de woorden toe te kennen.

Strauss schrijft aan het begin: “Ik wil ongebreideld zwijmelen, schetsen maken, modellen bouwen, lijsten met wensen opstellen.” Met name het ongebreideld zwijmelen is hem gelukt. Er wordt veel aandacht besteed aan de ervaringen van de hoofdpersoon, maar weinig aan de actie en de verhaallijn zelf. En dat is zonde. Hierdoor leest de roman niet prettig en heb je aan het einde van het boek geen idee wat je nu precies gelezen hebt. Al met al is Zeven nachten van Simon Strauss een bijzondere roman, die sommige zeker zal plezieren, maar lang niet door iedereen gekoesterd zal worden. 

Recensie: Zeven nachten – Simon Strauss