Recensie: Witte dood RECENSIE

Recensie: Witte dood – Robert Galbraith

Witte dood is alweer de vierde thriller over detective-duo Cormoran Strike en Robin Ellacott. Op de cover van de boeken staat nog steeds de naam ‘Robert Galbraith’, al weet de hele wereld al sinds boek één dat dit een pseudoniem is van Harry Potter-auteur J.K. Rowling. Toen was deze onthulling een flinke aanjager van het succes van het boek. Inmiddels is de Strike-serie een fenomeen op zichzelf geworden, inclusief verfilming. In Witte dood pakken we het verhaal weer op waar we gebleven waren aan het einde van deel drie.

Robin is na een roerige periode toch getrouwd met haar jeugdliefde Matthew. Tegen zijn zin keert ze na de huwelijksreis weer terug naar haar baan bij privédetective Strike. Hun onderlinge relatie is wat ongemakkelijk na alles wat is voorgevallen, terwijl Strikes detectivebureau het juist steeds beter doet na alle media-aandacht voor de laatste grote zaak. Dan komt op een dag Billy het kantoor binnen, een labiele jongen die denkt als kind een moord gezien te hebben. Voor Strike hem naar de details kan vragen, ontvlucht Billy zijn kantoor en verdwijnt. Ondanks het gebrek aan informatie besluiten Strike en Robin de zaak tot op de bodem uit te zoeken.

Alle boeken over Strike en Robin zijn prima los van elkaar te lezen. Maar nu de serie met Witte dood al uit vier delen bestaat, begint de verhaallijn over de hoofdrolspelers steeds meer een prominente plek te krijgen naast de whodunnit die je verwacht als je een thriller leest. Zonder de eerdere delen mis je dan ook belangrijke informatie uit het (gedeelde) verleden van Strike en Robin. Galbraith blikt zo nu en dan nog wel terug, maar het is wel duidelijk dat inmiddels veel al als bekend wordt verondersteld. Daarbij zijn de personages sowieso interessant genoeg om te blijven volgen, een van de sterke punten van de schrijfstijl van deze auteur.

Tegelijkertijd is de grotere aandacht voor de hoofdpersonen meteen een belangrijk verschil met de eerdere boeken. In tegenstelling tot Koekoeksjong, Zijderups en Het slechte pad duurt het in Witte dood nogal lang voordat het detectiveverhaal echt op gang komt – liefst driehonderd van de ruim zevenhonderd pagina’s die het boek dik is. Als lezer zit je, zeker na de spectaculaire moorden in de eerdere boeken, toch te wachten op weer een bijzondere misdaad voor Strike. Als hij het in het begin moet doen met slechts een vage herinnering en later een chantagezaak op basis van halve informatie is, dan valt dat toch wat tegen.

Toch is ook Witte dood weer een plezier om te lezen. Galbraith zet ondanks de lange aanloop weer een fascinerende puzzel neer. Die zevenhonderd pagina’s zijn iets teveel van het goede, daar had best wat in geschrapt mogen worden. Toch weet Galbraith de aandacht van zijn lezers goed vast te houden. De beschrijvingen zijn weer levendig, de intriges en geheimen talloos en de locaties, waaronder het tot in detail beschreven Britse Lagerhuis, interessant. En zeker als het verhaal eenmaal goed op gang is, wordt het steeds lastiger om het boek weg te leggen. Met Witte dood is kortom weer een prima boek toegevoegd aan de Strike-serie. 

Recensie: Witte dood – Robert Galbraith