Recensie: Aanelkaar RECENSIE

Recensie: Aanelkaar – Remco Campert/Kees van Kooten                            

Er is een moment. Momenten zijn er altijd. We vullen ons leven ermee. Elk moment is anders.

Op een bepaald moment doen we iets. Kiezen wij dat moment of kiest het moment ons?

Ik wil je voorstellen om samen een boek te schrijven.

Voel je er iets voor? Beschouw dan nu het door mij geschreven als begin en antwoord me snel.

Remco.

Dit waren de eerste woorden van het opstarten van een briefwisseling die tot een bundel kwam.

In Aanelkaar bezegelen de twee grote schrijvers hun vijfenvijftigjarige vriendschap met prachtige anekdotes over zichzelf en over elkaar.

Daar waar het geheugen van de negenentachtig-jarige Remco Campert hem dikwijls in de steek laat, weet de twaalf jaar jongere Kees van Kooten zich alles feilloos te herinneren. Slechts de nieuwe wachtwoorden ontglippen hem uit zijn gedachten. Dat vergeetachtigheid niet altijd negatief beoordeeld dient te worden, beschrijft Campert prachtig met de woorden: ‘het voordeel van vergeten is dat het veel verrassingen biedt.’

Het thema schrijven komt veelvuldig voor en dat is geen verrassing omdat beide heren ontelbaar veel verhalen hebben geschreven. Ieder op hun eigen wijze. Zowel Campert als Van Kooten kunnen de lezer betoveren met hun humoristische schrijfsels over het dagelijks leven. Wie nog nooit iets van deze grote schrijvers heeft gelezen, zou zomaar door deze bundel hierdoor aangezet kunnen worden.

In Aanelkaar is het soms een gebeurtenis dat de schrijvers doet mijmeren. Soms is het slechts een woord dat een gevoel bij de ander oproept. Remco Campert, vaak aan huis gekluisterd, beschrijft hierdoor voornamelijk zijn binnenwereld. In tegenstelling tot zijn vriend Kees, die nog volop in het leven staat. De brieven van Campert zijn dan ook beduidend korter dan die van Van Kooten.

Er passeren in deze correspondentie meerdere collega’s. Veel van de schrijvende en dichtende vrienden zijn inmiddels overleden. Het werk wat ze achterlieten wordt immer nog door hen bejubeld.

De zeer levende Arnon Grunberg wordt door beiden als president verkozen.

De Tweede Wereldoorlog is eveneens een veelvoorkomend thema zodat het bij Campert het gevoel geeft dat het aan hem vastkleeft. Steeds vaker komen de oorlogsbeelden bij hem naar boven. Een pijnlijk gegeven dat de vergeetachtigheid al het goede vaak ontneemt en de angstige momenten in ons achterlaat.

De manier waarop de twee elkaar aanschrijven en hun brief aftitelen ontlokt bij menig lezer al een glimlach op het gezicht. Maar het is vooral de openhartigheid van beide schrijvers waardoor de lezer niets anders kan doen dan het tot zich nemen van de woorden met de gedachte: zo wil ik oud worden!

Recensie: Aanelkaar – Remco Campert/Kees van Kooten