Recensie: Kom je spelen? RECENSIE

Recensie: Kom je spelen? - M.J. Arlidge

Wat zou je doen als je de dood kon voorspellen? Voor de meeste van ons is dit een filosoferende vraag, met een antwoord waarbij we misschien zelfs niet te lang zouden stilstaan. Maar niet voor Cassie, voor Cassie is dit niets meer dan de werkelijkheid. Wanneer ze tegen een voorbijganger aanloopt en even later ook zijn dood ervaart besluit ze dat ze niet anders kan doen dan hem te waarschuwen en proberen zijn leven te redden. Helaas blijkt dit niet zo simpel te zijn voor een tiener die door niemand gehoord wil worden. 

Als al snel ook een tweede slachtoffer een gruwelijke dood sterft, linkt de politie haar ook nog eens aan de moorden. Enkel Adam Brandt lijkt naar haar te willen luisteren, hij wil haar zelfs helpen. Samen met Adam duikt Cassie in een duizelingwekkende zoektocht naar een seriemoordenaar, wetende dat Adam misschien wel eens haar moordenaar kan zijn.

Kom je spelen? is de eerste losstaande thriller die M.J. Arlidge schreef na de bekende Helen Grace serie. In plaats van de focus te leggen op de politie, zoals hij in zijn vorige boeken altijd deed, legt hij hier de focus op een tiener met speciale krachten. Cassie kan namelijk de dood zien aankomen.

Een tiener met een bijzondere gave klinkt meer als een personage voor een fantasie- of science fiction verhaal maar M.J. Arlidge wist haar gave op een realistische manier over te brengen. Cassie past echt in het verhaal en haar bijzondere gave is voor de andere personages net zo onbegrijpbaar als voor de lezers. 

De andere personages in het verhaal zijn voor ons ook allemaal onbekenden, speciaal ontwikkeld voor dit verhaal. De focus ligt in Kom je spelen? Vooral op Adam, Cassie, de moordenaar en de politie. Toch zijn er ook andere personages zoals Adams vrouw en Cassie’s moeder die een kleinere maar toch belangrijke rol spelen in het verhaal.

In het begin lijkt het leven van de personages vrij normaal en zelfs voorspoedig te verlopen, voor zover dat kan met een loslopende seriemoordenaar. Eens je de eerste helft voorbij bent vind ik wel dat het drama gehalte maar blijft stijgen. Naar het einde toe had ik soms zelfs het gevoel dat M.J. Arlidge de personages helemaal geen geluk meer gunde en alles moest eindigen in een tragedie.

Dit vond ik op bepaalde momenten wel jammer. Ik ben het gewoon van in de Helen Grace serie om een thriller te lezen die soms ook nog grappige of gelukkige scènes bevat die het geheel wat luchtig maken tussendoor en dat miste ik hier toch wel. Niet dat dit zo’n grote impact had op de totale beleving van Kom je spelen? Maar het liet me soms wel even twijfelen aan de geloofwaardigheid waarmee M.J. Arlidge dit verhaal wou brengen.

Buiten de overvloed aan drama was er gelukkig ook veel spanning aanwezig. De seriemoordenaar werd goed neergezet en was een onvoorspelbaar personage dat je telkens weer wist te verrassen. Op dat vlak heeft de schrijver zeker getoond dat hij het nog steeds in zich heeft om goede thrillers te schrijven. 

Voor een eerste losstaande thriller van Arlidge is Kom je spelen? zeker geslaagd. Het is een spannend verhaal dat een thriller liefhebber wel kan smaken. Zoals er ook een duidelijke vooruitgang was in de schrijfstijl bij de Helen Grace serie verwacht ik nu ook een evolutie in zijn losstaande thrillers. Wat wil zeggen dat de volgende alleen maar beter kan zijn. Ik kijk er alvast naar uit!

Dit boek krijgt van mij 4 hartjes. Omdat ik de schrijfstijl van M.J. Arlidge ken zou ik zelfs een 3,5 durven geven maar daarvoor was het gehalte aan spanning misschien net iets te goed. Het is niet simpel om na een goede serie plots losstaande verhalen te gaan schrijven, maar Arlidge heeft zeker getoond dat hij het kan. Misschien waren mijn verwachtingen net iets te hoog omdat ik zo’n groot fan van hem ben en is mijn beoordeling daarom strenger. Maar ik weet intussen hoeveel potentie hij heeft en verwacht mij voor het volgende boek aan een topthriller. 

Recensie: Kom je spelen? - M.J. Arlidge