Recensie: Een leven zonder einde RECENSIE

Recensie: Een leven zonder einde – Frédéric Beigbeder

In Een leven zonder einde gaat Frédéric Beigbeder op een zoektocht naar het eeuwige leven. Hij besluit dat hij niet wil sterven en gaat daarom met zijn familie allerlei artsen en wetenschappers langs, op zoek naar een manier waarop hij nooit dood zal gaan, of waarmee hij zijn leven met een paar honderd jaar kan verlengen. Hij reist de hele wereld over en komt in aanraking met allerlei technieken die levensverlengend zouden werken; laserbehandelingen, genetische modificatie en nog veel meer. Zoals hij zelf zegt: het boek lijkt misschien sciencefiction, maar dat is het absoluut niet.

Een leven zonder einde heeft een nietszeggende achterflap en een net zo mysterieuze cover. Het is niet duidelijk waar het boek over zal gaan, hierdoor word je gelijk nieuwsgierig naar het boek. Helaas wordt deze nieuwsgierigheid echter snel in de kiem gesmoord als je erachter komt dat het grootste deel van het boek vol staat met moeilijke terminologie die het boek onnodig zwaar maken.

Natuurlijk, voor veel onderzoeken horen lastige termen er nu eenmaal bij, maar toch was het fijn geweest als Frédéric Beigbeder woorden had gebruikt die iedereen kan begrijpen. De onderzoeken zelf zijn namelijk wel heel interessant. Maar de taal maakt het soms onbegrijpelijk en dat zorgt ervoor dat het boek veel minder leuk is om te lezen.

Daarnaast is het boek heel satirisch en de humor in het boek is erg doortrapt. Dit is echt humor waar je van moet houden. Soms ging het echter iets te ver en dan was het lastig om de humor van de mening van de auteur te onderscheiden. Ondanks dat er best wel wat humor in het boek zit, zorgt dat er niet voor dat het boek luchtiger wordt, integendeel.

Ook wordt er veel gegeneraliseerd in het boek. Met name aan het begin, wanneer Beigbeder praat over de selfiecultuur; in zijn ogen doet iedereen alles voor een selfie, voor het bewijs dat je iets gedaan hebt. Dat zou belangrijker zijn dan het daadwerkelijk doen van dingen. Voor veel mensen zal dat vast wel zo zijn, maar echt niet voor de hele wereld.

De schijn van sciencefiction waar Frédéric Beigbeder het op de achterflap over heeft blijft ook tot lange tijd uit. De laboratoria en ziekenhuizen die de auteur met zijn familie bezoekt zijn enorm high-tech en zien er soms wat futuristisch uit, toch voelt het niet aan als sciencefiction. Pas aan het einde, wanneer het gaat over levensverlengende bloedtransfusies, verandert dat.

Op dat moment slaat ook de toon in het boek helemaal om en het slot lijkt dan ook pure sciencefiction, bedoeld om de hoofdpersoon een wijze les mee te geven. De moraal van het verhaal is echter heel cliché en de uitkomst ligt er dik bovenop, waardoor het einde ook teleurstellend is.

Kortom, Een leven zonder einde is een zwaar boek vol moeilijke woorden, lastige terminologie en slinkse humor die soms net een tikje te ver gaat. Het boek leek veelbelovend, maar helaas werden de verwachtingen niet waargemaakt. Misschien is het boek leuk voor iemand die al veel afweet van genetische modificatie en andere technieken die in het boek aan bod komen, maar de gemiddelde lezer heeft niet genoeg kennis van deze zaken om het boek goed te begrijpen. Hierdoor wordt het boek zwaar om te lezen.

Recensie: Een leven zonder einde – Frédéric Beigbeder