Recensie: The colour of Bee Larkhams murder RECENSIE

Recensie: The colour of Bee Larkham’s murder – Sarah J. Harris

In The colour of Bee Larkham's murder draait het voornamelijk om de 13-jarige Jasper. Hij lijdt aan synesthesie; een neurologische aandoening waarbij een zintuiglijke waarneming ook ongewild andere zintuiglijke indrukken oproept. Bij Jasper zijn dit kleuren. Hij ziet kleuren wanneer mensen praten en deze kleuren geven de gemoedstoestand van de sprekende persoon weer. Hierdoor heeft hij moeite om gezichten te herkennen. Hij is gek van parkieten en in een boom bij de buurvrouw zit een pracht aan deze gekleurde vogels. Hij mag van buurvrouw Bee uit haar slaapkamerraam naar de parkieten kijken en hij geniet hier intens van. Als de buurvrouw ineens verdwijnt, worden buren ondervraagd door de politie en blijkt Bee Larkham andere gedachten over jonge jongens te hebben dan er in eerste instantie door de wijk werd gedacht.

Het boek is erg toegankelijk geschreven, maar de introductie van The colour of Bee Larkham's murder is vrij moeizaam te noemen. Doordat er nergens een inleiding wordt gegeven over de stoornis synesthesie, val je hierdoor 'ineens' een moordonderzoek binnen waarbij kleuren een belangrijke rol spelen. Het had wellicht handiger geweest om het nawoord van Sarah J. Harris, waarin synesthesie wordt uitgelegd, in een voorwoord te verwerken. Door de vreemde opening van het boek duurt het even voordat er sympathie kan groeien voor het hoofdpersonage Jasper. Het kost tijd om zijn aandoening en vreemde en ietwat autistische karaktereigenschappen een plekje te geven. Zodra dat echter gebeurd, wordt ineens duidelijk wat voor bijzondere jongen Jasper eigenlijk is. Toch kan de grote hoeveelheid originaliteit niet voorkomen dat het verhaal in fases chaotisch overkomt. 

Harris weet de symptomen van Jaspers kwaal op een verrassende manier neer te zetten en geeft hiermee met haar fictieve werk een kijkje in de werkelijkheid. Hoewel we hierdoor meer over synesthesie komen te weten, is de aandacht iets teveel op deze aandoening gevestigd. Doordat de aandacht voornamelijk naar de bijzondere symptomen gaat, verdwijnt het onderzoek naar de achtergrond. En dat is jammer, omdat dat een ontzettend leuke verhaallijn is dat nu eigenlijk te weinig aandacht krijgt. Een goed voorbeeld is bijvoorbeeld de affectie die Jasper voor de parkieten heeft. Op een gegeven moment is het meer dan duidelijk dat de kleurrijke vogels een belangrijke rol in zijn leven hebben, maar de kwetteraars blijven als onderwerp steeds terugkomen en dit kan saai worden en leiden tot irritaties bij de lezers.  

Sarah J. Harris heeft met The colour of Bee Larkham's murder een uniek boek geschreven, maar helaas bevat het niet enkel rozengeur en maneschijn. De karige entree levert te makkelijk conflicten op, waardoor je over doorzettingsvermogen moet beschikken om niet af te haken. Toch is het de moeite waard om door te zetten, want je zult een buitengewoon boek te lezen krijgen. Vooral als je nieuwsgierig bent naar aandoeningen die niet zoveel bekendheid genieten, is The colour of Bee Larkham's murder een boek dat het proberen waard is. 

Recensie: The colour of Bee Larkham’s murder – Sarah J. Harris