Recensie: De dood in Venetië RECENSIE

Recensie: De dood in Venetië – Thomas Mann

Een verouderende schrijver kampt met het probleem van gebrek aan inspiratie en reist af naar Venetië. Daar ontmoet hij de beeldschone veertienjarige Poolse jongen Tadzio. In de ban van het beeld van de jongen, dat hij vergelijkt met het beeld van een Griekse god, verzint hij een excuus om te blijven in Venetië, dat op dat moment wordt geteisterd door een Cholera-epidemie..

In De dood in Venetië (en andere verhalen) vertelt Thomas Mann vier korte verhalen. De dood in Venetië is het tweede en bekendste verhaal in het boek, daarnaast worden de verhalen Tristan, De verwisselde hoofden en De wet ook verteld. De eerste twee verhalen spelen zich af in een realistische setting, terwijl de laatste twee verhalen zich juist in een imaginaire setting afspelen. 

De dood in Venetië (en andere verhalen) bevat een paar van de mooiste literaire werken uit de geschiedenis. De dood in Venetië is met name een literair pareltje en wordt dan ook vaak gebruikt voor toneelstukken in de hedendaagse tijd. 

Het verhaal van De dood in Venetië begint met een uitgebreide beschrijving van het hoofdpersonage, Gustav von Aschenbach en de omgeving waarin hij zich bevindt. Door deze schitterende gedetailleerde beschrijving kan de lezer (in welke tijd dan ook) zich inleven in het hoofdpersonage. De details houden aan gedurende het hele verhaal (en alle andere verhalen), maar de beschrijvingen, hoe lang ook, bevatten nooit ook maar één woord teveel. Dat is de kracht die Thomas Mann bezit, maar dat was natuurlijk al gebleken met zijn eerdere succes, De Buddenbrooks en later verschenen, maar niet minder succesvol De Toverberg. 

Het verhaal beschrijft de liefde van een oudere man voor een minderjarige jongen, wat zowel pedofilie als homoseksualiteit naar boven haalt, maar op de één of andere manier voert het niet de boventoon in het verhaal. Als lezer voel je met de hoofdpersonage mee, dat zet deze zware onderwerpen in een heel ander daglicht. Het gegeven dat wel de boventoon voert in De dood in Venetië, is de verleiding van het verlangen van een oudere man naar de jeugd.

De verwijzingen naar Griekse goden zijn prachtig neergezet en geven het verhaal een bijzondere draai. Hoewel ze niet vaak genoemd worden, spelen ze duidelijk toch een grote rol in het denken van von Aschenbach.

Thomas Mann is een getalenteerd schrijver met oog voor kunst. De dood in Venetië (en andere verhalen) is daarom een onmisbaar deeltje van de hedendaagse literatuur.

Recensie: De dood in Venetië – Thomas Mann